Транзициониот период кој започна по смртоносните воздишки на Шампионот на Глобализацијата, период кој светот веќе со години жестоко го искусува, полека навлегува во фазата на својот климакс. Тие смртоносни воздишки освен што се отсликуваат и најмногу се забележливи за луѓето во полето на политиката и геополитиката (бидејќи станува збор за многу земни и материјални нешта, лесно видливи за човековото око, односно за држава како администрација и буџет; борба на држави за ресурси и капитал), воздишките станаа воочливи и за луѓето кој светот го гледаат во пополна смисла, односно во суштинската смисла. Така освен што сѐ повеќе станува јасно дека глобализацијата како проект, и моноцентрично владеење од еден политички центар врз целиот свет, се неостварливи замисли во пракса, станува јасно и дека филозофијата на Западот, започната како парадигма кратко по одвојувањето на Црквата во Рим, а засилена во својот развој по ткн. Ренесанса, и позната по своите блескави историски периоди од времето на Француската Револуција и Викторијанската ера, не претставува универзално светогледие, туку дека светот има насушна потреба од признавање на мултиверзалноста.
Од филозофијата на Западот, произлезе капитализмот (повеќе) со римските идеи, кој подоцна е надоградуван со либерални мисли, кои разграничуваат за каква слобода чезнеат творците на либерализмот. Тие чистата слобода ја согледуваат како liberty/слобода од (Џ. С. Мил) моралот, од културен или етнички идентитет, од семејство, а во поново време согледуваме и афирмација на ослободување од полот, то ест од природните човекови одличја. Freedom/Слобода за (народот, земјата и сл.), се смета за колективен интерес, па бидејќи знае да противречи или да го жртвува индивидуалниот интерес, оваа слобода не се согледува како првенствена туку како волонтерска. Со таквото разбирање на слободата, не постојат пречки за што поголемо безобѕирно акумулирање на капитал. Тоа се согледува и во протестанската етика (М. Вебер), која поттикнува како теологија, врз индивидуата, да се труди што повеќе да прибере во своја сопственост од материјалните блага. Со тоа основа на капитализмот е самиот капитал, бидејќи „парите не смрдат!“, а таа основа е всушност оправдание Мамон да се стави на престолот внатре во човековата душа, бидејќи сѐ друго е дозволено да се опита, но само како привремена и споредна работа, без да се дозволува на ништо друго освен помислата на материјата да владее со човековата душа.
По Индустриската Револуција, на оваа парадигма на материјата, техниката и технологијата ѝ станаа главни теми на интерес. По оваа револуција се увиде дека масовното производство и механизацијата, допринесуваат за зголемување на капиталот, го зголемуваат развојот на техниката и технологијата, односно машинско и механизирано обликување на материјата какво што никогаш дотогаш не било видено. Тој главен фокус и забрзан развој на технологијата, освен што ѝ дозволи автономија во развојот од моралот и филозофијата (Б. Штиглер/франц. – Стиклер), почна преку обликувањето на материјата, да исполнува чуда (парни машини, електрификација и сл.), со што го натера човекот со страв да гледа кон неа. Тој страв, даде и многу поттик за размислување кон проектирањето на иднината, па така со технолошко-визионерски поглед, технологијата помогна во изродување на уште две нови идеологии покрај капитализмот односно либерализмот: марксизам и фашизам.
На марксизмот (повеќе), главна тема ѝ е класата, односно стратификацијата на населението по посед на капитал. Основачи на оваа идеологија, сметале дека човекот првобитно живеел во праисториска комуна, каде немало сопственост, ниту класна стратификација, туку само лов и собир на она неопходното за да човек живее во материјална смисла. Според таа логика, на човекот природно општество му е од овој вид. Севкупната историја од страна на марксистите се согледува низ призма на класната борба, класи кои почнале да се создаваат откако од првобитните комуни преку лов и собирот почнале да создаваат вишок на материјалните добра. Верата, државата и семејството настанале како последица од создавањето сопственост, односно полагањето право врз вишокот на материјалните добра. Марксистите со помош на технологијата, се надевале визионерски, дека ке го затворат историскиот круг, односно историскиот тек го сметале како освестена категорија – свесен за својот почеток и крај, а како крај на кругот требало да го означи комунизмот, односно создавање на нов тип комуни со механизирано производство без неопходна потреба од човечка работна рака, каде нема да има сопственост, ниту класи, ниту држава, а уште помалку потреба од верско исповедање, туку социјален рај и „ослободување“ на човекот.
Фашизмот (повеќе) заради друга тематска преокупација, создал друга визионерска мисла. Фашистичките основачи, како најголемо добро што произлегло од човекот ја согледувале државата. „Сѐ за државата, ништо против неа“ – девиза која ги поттикнала фашистите да размислуваат за крајниот етатизам, тоталитаризам и повластување на целото општество под корпорационален систем. Нешто како друг идеолошки производ, близок до фашизмот, ке се јави нацизмот. Разликата на нацизмот, е во тоа што како главна тема ја согледува расата, за разлика од фашизмот кој како главна тема ја согледува државата. Визионерскиот поглед на нацизмот е во создавањето на чиста ариевска раса, со претпоставки во иднината, кога технологијата ке ги обезбеди условите за расно подобрување и создавање на надчовекот: човек од раса којa ке владее со силината на волјата над сите други раси.
Во минатото овие три идеологии масовно се судирале меѓусебно („Втората“ светска војна), во обид која од нив да се наметне како главна пред парадигма на материјата. Но на крајот либерализмот (Ладната војна) ги победил останатите две идеологии: марксизмот и фашизмот (А. Дугин), кои денес важат за неосновани. Со тоа воопштено прифаќање на парадигма на материјата, каде внатре во неа торжествено стои либерализмот, државата сѐ повеќе се разбира само како сервис на граѓаните – кои се телесни индивидуи кои само тргуваат, односно функционирањето и постоењето на државата се согледува само од технички аспект, додека политичарите се согледуваат како административни технократи (Џ. Бернхем).
„Всушност, суштината на играта е политичарите на народот да им даваат илузорно (нереално и краткотрајно) задоволување на потребите, додека народот на политичарите да им даваат илузорна (краткотрајна) власт.“
Но очигледно таквите стојалишта не ги исполнија позитивните очекувања кои се бараа од „светскиот прогрес“ и „демократското уредување“, поттикнувајќи светски одек за создавање на нови општествени модели, кои ке станат заменици на „универзалниот“ модел понуден од западната парадигма. За оваа потреба од создавање на нови политички идеологии кои ке понудат нови државно-општествени модели, зборуваат многу влијателни мислители, додека како можна појава во своите понови дела (кои говорат за тоа како САД ја изгуби својата посебна положба) ги предвиде и сега веќе покојниот Бржежински.
Василеизам како филозофски образец
За да се избегнат нихилистичките дејства кои ги произведуваат во пракса трите политички идеологии, а кои силно денес се пројавуваат преку капитализмот кој го гуши и визионерскиот поглед, преку тоа што го укинува човекот и како историско битие (Љ. Симоновиќ), во обид да создаде постчовек, кој ке живее во ерата на постмодернизам, потребна е промена во базата на овие три идеологии, а не во нивна негација. Односно промената е во престолонаследникот, кој наместо узурпаторот Мамон, на тоа место ке седне Синот Човечки, или материјата да престане да постои самата за себе, туку како што налага филозофијата на Втората Ипостас, таа да се манипулира преку Синот како што Му е угодно на Отецот. Со филозофијата на Втората Ипостас, не се поставува прашањето дали материјата треба да постои, односно материјата не наидува на негација, туку таа се надвладува од духовното и почнува да постои за духовното. Или човечкиот дух и душа да владее со материјата, првенствено со неговото тело – како негово физичко пројавување, а потоа со сѐ материјално што постои и што е достапно за човечката рака и ум.
Со паѓање од престолот на Мамона, паѓаат и стравот, посакувањето, болот и перверзијата, додека со востоличување на Синот Човечки се воздигнуваат трудот, волјата, смирението, радоста: емоции кои претставуваат позитивни за етос (Ѕенон) на битието…
Со оваа драстична промена во парадигма на материјата, каде материјата не наидува на негација – бидејќи со негација од луѓето таа победува на свој терен против чистата духовно-филозофска идеја (Отецот), туку таа се вдахновува со филозофијата на Втората Ипостас, и од парадигма на материјата, се преобразува нова парадигма каде што материјата се признава и се манипулира од духовното (Аристотел). Така без парадигма на материјата, се неутрализира нихилизмот.
Капитализмот станува безопасен бидејќи дозволена е приватната сопственост заедно со стекнување на капитал, и трговијата е корисна како економска гранка, но човекот веќе не е само трговец, туку е човек и трговец кој својата суштина на постоење не ја наоѓа само во материјалното, односно човек и трговец кој за профит не би сторил сѐ, додека државата не би уништувала цели градови и села, народи и нации, и не би вршела безмилосна експлоатација на рудните богатства, односно сѐ за да создаде состојба на што е можна поголема акумулација на капитал. Капитализмот со оваа парадигма се ограничува, а профитот не се оправдува по секоја цена. Со оваа парадигма и марксизмот го отфрла своето нихилистичко дејство, односно човекот има потреба од социјална правда, и бара и се стреми кон социјалната благосостојба, но човекот не живее за да живее само во социјална благосостојба и тоа веќе не претставува негов императив, а државата сите свои капацитети не ги насочува само кон остварување на социјалната благосостојба на своите државјани, туку го чини во оној момент кога државните ресурси и условите го овозможуваат тоа. Фашизмот исто така го нема своето нихилистичко дејство, доколку ја користи оваа парадигма како своја база, односно луѓето престануваат да постојат само за државата, туку тоа чувство ке се изразува во оние моменти кога таа е загрозена од надворешни напади, и ниту државата бара перманентно повластување на човекот, и негово тотализирано покорување, туку тоа го чини во моменти кога се бараат како неопходни таквите мерки. Исто така не постои перманентен шовинизам односно ултранационализам – каде апсолутно и постојано се велича сопствената култура на сметка на туѓите култури, тоа се ограничува, додека сопствената култура се „конзервира“ во оние рамки во кои е потребно, односно во оние рамки кои нема да дозволат оправдување на егзодуси, масовно уништување и институционално организирање за геноцид врз одредени маси.
И на крајот со оваа парадигма како своја база, се менува и односот на технологијата, односно престанува опасноста да почне да постои самата за себе, и ја губи својата автономија во развојот, додека „духот на машините“ се повластува исклучиво во корист за човекот, а не против него, бидејќи профитот не е императив, односно спојот на технологијата со профитот се разбива. Технологијата со оваа парадигма губи интерес за улога од која се создаваат производи кои се противречни на човечкото битие, преку експериментирање со телото на човекот, со храната, со природната околина, итн., а сѐ со цел остварување профит и материјална моќ, туку интересот се насочува кон создавање на производи кои се благопријатни на човечкото битие, кои ке помогнат во негово оригинерно сочувување и сочувувањето на биолошкиот свет.
Како заклучок за филозофскиот образец на василеизмот, како нова идеологија: тој врши промена/хакирање во парадигма на материјата, притоа не негирајќи ја, туку бара нејзино повластување под Синот Човечки. Преку повластување на материјата под филозофијата на Втората Ипостас, отпаѓа првенството на Mill-овата слобода/liberty (повеќе), се оттргнува нихилистичкото дејство на трите идеологии и притоа стануваат поволни за манипулирање на сите три во различен или ист период од страна на една држава, зависно од политичките, економските и географските особености, без притоа истата држава да се огласи само како капиталистичка, социјалистичка или фашистичка. Со тоа василеизмот оправдува преку манипулирање на трите политички идеологии, користење на сите нивни методи во пракса, но до онаа граница до која не почнуваат крајности кои го гушат и негираат како првенство човековото битисување.
Василеизам како државно-политички и уставно-правен систем
На оваа идеологија, всушност ѝ кумува и е именувана според најмоќната државно-политичка установа, која е предвидена во теоријата како уставно-правен институт. Станува збор за Василевс, институција која ке потекнува од извршната власт, и ке го замени односно наследи Претседателот на Републиката како институција, но и Претседателот на Владата, всушност претставувајќи монокефално обединување на овие две институции кои сега ја делат извршната власт. Тоа теоретско предвидување е сторено со цел општествената моќ која ке се отсликува преку државата, да биде ефективна во пракса, но и затоа што монархизмот претставува најприродна форма на уредување за човекот (В. Дјурант). Најособена политичка одлика на монархот е врховната власт, односно власт над сите останати власти: судска и законодавна. Во василеистичкото општежитие, монархот нема да ја претставува врховната власт, туку зборуваме за монарх кој ке се избира на општи избори, со можност на доживотен мандат, во постапка предвидена со Уставот: односно уставна монархија. Додека врховната власт која според некогашните француски револуционери е оставштина заборавена во ткн. ancien régime, со василеистичката теорија се враќа и се предвидува како потенцијална власт. Таа власт ке ја претставува Агема, која ке суштествува како посебно општество, во коешто нема да владеат општите законски норми за нејзините членови, односно ке претставува општество во општеството (слично Света Гора), со уставно-законска можност таа да се активира во политичкиот живот, и како врховна власт да создаде услови на единство на сите власти, во оние моменти кога општеството ке произведе крајно настрани и корумптивни состојби кои монархот не ги предвидел, не ги спречил или самиот ги создал. Агема – општеството, ке претставува главна системска одлика и посебност на василеизмот, притоа бидејќи е предвидена како потенцијална/возможна со врховно дејство, василеизмот нема да претставува теократско уредување. Со оваа потенцијална врховна власт како обележје на политичкиот систем, и преку нејзино практикување во општеството, ке се отсликуваат главните особини од филозофијата на Втората Ипостас: на раѓање, умирање и воскреснување.
За нас Македонците, кои одамна сме немале сопствена држава, и кои сме старо-нова појава во државно-политичка смисла, обновата на Македонија како Василевство (а не Република), ке претставува обнова на старите државно-политички институти, кои денес речиси сите ни се преземени од српските, што е и разбирливо бидејќи вардарскиот дел на Македонија, беше и сеуште е под тоа културолошко влијание. Тоа ке значи потврда на континуитетот на старата македонска држава на Филип Втори со новата македонска држава возобновена во АСНОМ. А и сегашното републичко уредување, покажа на дело дека всушност Македонците без василевство „неможат да живеат“, или да се договорат, како што упатувале старите мислители за старата македонска βασιλεία. Битно за напомена е и тоа што оваа уредување не претставува обид целосно да се преслика минатото во современото македонско општество – тоа би претставувало вештачки процес, туку преку преземањето, односно возобновувањето на старите македонски институти, државното уредување се предвидува само налик на онаа од време на Филип Втори (но не и од времето на Александар, кој всушност ја вовел врховната власт во корист на монархот како политичка иновација и е копирана од речиси сите монарси по него до Француската Револуција).
Друга новост од теоријата на василеизмот претставува отфрлање на граѓанското општество во корист на државјанското. Односно граѓанинот како политичко-филозофска тема се наметна во доминантна улога по Американската и Француската Револуција – bourgeois/citizen и état-nation, заменувајќи го δῆμος: или еманципирани политички граѓани кои живеат во πολιτεία (град-држави). Со предвидување како уставно-правна категорија на поимите државјанин и државјаните заменувајќи ги граѓанинот и граѓаните, се дава насока за политичка еманципација и можност за вмешување и учество во секојдневните политички одлуки на λαός/народот – создавајќи општество на државјани, односно сите државјани без разлика дали се граѓани или селани. А тоа значи и официјализирање на месната власт, како власт, и нејзино појасно и посложено уредување, каде и на селата ке им се даде можност нивните интереси да бидат претставени и остварени. За посебниот, претежно селски карактер на Македонија, и Македонците, нема потреба од образложување, и самата логика, и потреба, бара такво предвидување во теоријата на василеизмот.
Како заклучок, василеизмот државата ја разбира како средство за спроведување на виши идеи, во кој на македонската држава една од тие идеи ѝ се состои од решавањето на македонското прашање во полза на Македонците. Таа идеја е всушност и идеја-мотиватор/архиидеја за создавањето на нашата држава, и за спроведување на таа идеја, потребно е политички стабилно општество, долготраен труд со утврдена стратегија, каде државата ке го користи и капитализмот, и социјализмот и фашизмот, манипулирани од Василевсот зависно од потребите и условите. И бидејќи станува збор за практично остварување на основните човекови права, кои им се одземаат во сегашност на нашиот немоќен народ, таа идеја е и наднационална, складна со човекољубието и слободољубивоста, а тие особини, дури и во старата македонска држава, старите василевси се обидувале да ги практикуваат, идентификувајќи се со Херакле – слободољубивиот јунак кој им бил заштитник на луѓето и земјоделците.
Василеизам како економски систем
Како идеологија која тежнее да се усогласи со природните особености на географските подрачја каде одреден народ ги населува, заедно со усогласување на особеностите на истиот тој народ, во нашиот случај, јасно е дека станува збор за аграрна економска определба. Дополнително како складна економска теорија, василеизмот ја прифаќа онаа од физиократската школа, која како најзначајна економска гранка го согледува земјоделието, додека меркантилистичката теорија, василеизмот ја прифаќа до одреден степен (повеќе), но првенството ѝ се остава на физиократијата (повеќе). Во услови на голем неискористен земјоделски потенцијал, со нерешени и усложнети сопственички односи на земјоделските парцели, и со големо сиромашно население, василеистичката теорија поддржува општа и правична аграрна реформа, која парарелно ке спроведува реформа и во урбанизмот, реформи со кои на сиромашното население кое не би одбило да стане земјоделски ориентирано по професија, ке се доделуваат во сопственост земјоделски површини за обработка, како и кредитирање од државата, заедно со даночни и законски поволности со цел да се осамостојат во материјална смисла. На долгорочен план, василеистичката теоретска економија ке има за цел создавање доминантно рурално-земјоделско население наспроти урбаното, за да се создадат поволни услови за воспоставување на аграрен социјализам (комунистичко одличје). Аграрниот социјализам, е единствениот логичен и остварлив тип на социјализам, каде земјоделецот нема ризик од отуѓување ниту надреден во работниот однос – единствено над него се законите на физиката (физио-кратија), а може да создаде состојба со намалена потреба од посед на пари и стоковно-парична размена (секогаш има храна, облека, а и можност за натурална размена со другите земјоделци или трговци). Исто така создавањето како општа појава, семејства, кои ке се еден вид мали самопроизводствени претпријатија, кои сами ке го обезбедуваат она неопходното за опстанок, и кои ке бидат независни од социјалната помош и друг вид на помош од државата, претставува цел со стратешки и долгорочен значај – одржлив развој.
Василеистичкиот економски модел, големо теоретско уважување дава на новите и алтернативните технологии, особено оние кои имаат еколошки предзнак, со цел индустриските капацитети и другите загадувачи кои постојат, да се „екологизираат“, за да не штетат на човечкото и општо на биолошкото битисување. Додека клучните економски области, од кои можат бенефит да имаат сите во општеството, државата ке ги монополизира или одредени области во кои има интерес ке ги претвори со мешано учество на капитал: државен и приватен. Тука се согледува фашистичкото одличје на корпоратизам, но и во уште една долгорочна цел на овој модел, а тоа е воспоставување на состојба на економска автаркија, односно самопроизводство на неопходните продукти за народот и државата.
Василеистичко поимање на аристократијата
Со применување на василеистичката теорија во пракса, општеството во првичниот период ке има тимократски односи, односно тимократија. Но тимократијата нема да биде крајна цел, таа ке биде застапена во првата генерација на василеистичкото општежитие. Крајната цел е воспоставување на владение на аристоите, аристои кои ке ја сочинуваат аристократијата (повеќе). Таа аристократија нема да претставува од оној тип каков што Западот, па речиси и целиот свет ја замислуваат, како класа на луѓе кои се исхедонизирани плутократи: таквото гледиште претставува вулгарно гледиште кон аристократијата. Василеизмот, ја признава за аристократија само онаа вистинската: аристотеловата аристократија. Аристоите кои ке ја формираат аристократијата, ке се одредуваат по меритократски правила, и тоа по формулата: количник интелигенција и знаење + количник разум и морал + вложен труд = вредност/meritum. Но за да не западне општеството на втората генерација од тимократија во олигархија или плутократија, или некои други лоши општествени односи, силна улога треба да има воспитанието и образованието, што во превод значи дека василеистичката теорија предвидува голема реформа во образовниот систем, и формирање на посебни школи за оние наследници кои ке наследат во сопственост поголема материјална база од имот и средства, сѐ со цел самите правилно да ја разберат аристократијата како поим, и да разберат за што служи и каква одговорност припадништвото кон неа носи. Освен за правилното поимање на аристократијата, образованието ке има улога и за правилно разбирање на прогресот (повеќе), како и за правилно сфаќање на практиката (повеќе). Василеистичкото општество се теоретизира со три главни особини: аристократија (сочинета од аристои), традиција и технолошки прогрес, односно прогрес во техниката за обликување на материјата, но не и „социјален прогрес“. Западот ги поврзува овие два процеса под поимот прогрес, но во суштина можна е модернизација без вестернизација (В. Коровин), односно спој на традицијата и технологијата.
Како заклучок, василеизмот исто како и марксизмот, за внимание ги има класите, но не со мотивација да создаде бескласно општество, туку правилна стратификација на општеството.
Василеизам како меѓународна политичка идеологија
Бидејќи оваа идеологија има јасна визија и предвидени фази, таа не претставува популистичка. Со новото устројување на државната власт и на политичкиот систем, оваа идеологија нуди нова технологија за државното уредување. Таа технологија, освен во можна примена во македонскиот случај, врз кој теоретски е создаден василеизмот, може да се најде во модифицирана примена и од страна на другите народи, а особено лесно можат да ја разберат православните народи. Но за тоа потребно е првин оние кои ке ја развиваат теоријата врз својот случај, да извршат етносоциолошко истражување на историскиот тек, за да можат да ја најдат оригиналната суштина на еден народ, и согласно неа, да се откријат етносите, идеите и симболите врз кои почива тој народ, која е идејата-мотиватор тој да се јави како државотворен, и кои се оригинерните именувања на највисоките државни институти (Цар, Кнез, Василевс итн.). Политичкиот систем на василеистичката теорија има можна примена од интернационален карактер.
Авторот на текстот е Филип Н. Радомиров – дипломиран правник.