Во отсуство на блискоста помеѓу православните свештеници во Македонија и „обичните смртници“ – народот [секоја чест на исклучоците], овој текст би решил многу дилеми кои Христијаните ги имаат во оваа доба.
Петтиот заповед од Бог гласи да не убиваме! Но што треба да правиме, како Христијани, ако корумпирана власт постојано нѐ силува, затвора, па и намерува да ги повреди нашите најмили?
INTRODUCTION: Every state is a community of some kind, and every community is established with a view to some good; for mankind always act in order to obtain that which they think – good …
КАКО НАВИСТИНА ДА СЕ ОСЛОБОДИМЕ ОД „ДУХОТ НА ГЕНЕРАЦИСКИТЕ ГРЕВОВИ“?
Се потсетив на „клетвата на Александар“ која наводно ја изрекол за нас. Таа проколнува неколку десетици генерации Македонци. Ме поттикна да напишам нешто за да вас ве поттикнам да размислите.
За почеток сакам да предупредам дека овој текст не е наменет за некој кој не верува во ексклузивитетот на вистината, односно дека не се согласува со тоа дека вистината мора да е една. Логично, вистината мора да е една. Не може да има две вистини. À propos, овој текст не е за оние кои сметаат дека сите религии водат кон Рајот а уште помалку за оние кои едноставно не веруваат во Богот од Библијата.
INTRODUCTION: I went down to Piraeus yesterday with Glaucon the son of Ariston, to offer up prayers to the goddess …
ВОВЕД: Пискотници се слушаат од Галичник до Река,
што тешка несреќа ги збра
и мажите, и жените, та гласи тажна ека
и навева сал коб и зла? Дал’ град полињата житородни ги беше фатил?
Ил’ рој од скакулци се вдал?
Дал’ султанот арачлии час предвреме им пратил
да збира арач лут без жал? Ни град полињата житородни ги беше фатил,
ни рој од скакулци се вдал,
ни султанот арачлии час предвреме им пратил
да збира арач лут без жал …
The project of the West, so-called “Republic of North Macedonia” has many existential problems, because the main preconditions for long-terming are not fulfilled or are actual gone.
Illegality, unpopularity, undemocratic tyrannical system, vassal or client-state mentality, unreliability, corruption scandals, and above all – macedonophobia, all are just synonyms for this project between the population.
Криза на современиот труд
На почетокот на патот кон осознавањето на одговорите за големите вистини, често се наоѓаат баналните прашања. На патот кон осознавањето на одговорите за големите вистини, често одговорите се кријат во својата несокриеност, и претставуваат премногу очигледни. Потребно е само да се биде „буден“.
Зошто понеделникот наутро претставува најомразениот момент во неделата и во животите на многумина кои во тоа време се будат за да одат да работат? Со други зборови, зошто целокупното човештво на момент паѓа во депресивна состојба со самата помисла за работа?
Овој текст претставува македонска верзија на интервјуто со Андреј Корибко кое неодамна беше објавено во италијанското списание „Eurasia: Rivista Di Studi Geopolitici“:
ERSG: Г-дине Андреј Корибко, ви благодарам за вашата достапност. Првин би ве замолил можете ли да се претставите себеси пред читателите?
Корибко: Јас сум американски политички аналитичар, со седиште во Москва, каде работам и живеам во Русија последните шест години. Роден сум и пораснат во Кливленд, Охајо, и дипломирав на The Ohio State University, со три специјализации на меѓународни односи, на меѓународни студии (Источна Европа) и рускиот јазик во 2010 година, по што се преселив во Москва каде ја зедов мојата магистратура по меѓународни односи од Московскиот државен институт за меѓународни односи (МГИМО). Одблизу ги имам следено случувањата во меѓународните односи во последната половина декада и редовно ги анализирам последните случувања насекаде низ светот. Ја објавив мојата прва книга, „Хибридни војни: индиректниот адаптивен пристап кон промена на режимот“ во 2015-тата година и се подготвувам за објава на мојата втора книга како коавтор, доцна оваа лето, за пакистанската геостратегија и управување со перцепцијата во 21-от век.
Криза савременог рада
На почетку пута сазнања одговора о великим истинама, често се налазе банална питања. На путу сазнања одговора о великим истинама, често се одговори крију у својој нескривености и сасвим су очигледни. Потребно је само бити „будан“. Зашто је понедељак ујутру најомраженији тренутак у недељи и животима многих који се у то доба буде и одлазе да раде? Другим речима, због чега се читаво човечанство у трену обрете у депресивно стање на сам помен рада?
„Направи плочка од чисто злато и на неа изрежи како на печат‚ Светиња Господова“ (Излез. 28, 36) – му беше заповедано на светиот пророк Мојсеј, кога ја градеше Скинијата Божја. Светиња за еден народ се мирот и слободата, кои преку личните стремежи и напори на неговите најголеми синови и ќерки, со многу жртви и откажувања се достигнати. Затоа во Библијата е речено:
„Сети се на старите денови, помисли за годините на поранешните поколенија, прашај ги татко си и старците свои и тие ќе ти раскажат… не биди сој безрасуден, народ без ум и паметење“ (Повторени закони, глава 32).
Тешко на оној народ што со почит не се сеќава и кој правилно не ги вреднува своите најголеми светињи. Таквиот народ си ја сече гранката на која седи и длабоко во земја си го затрупува кладенецот, од кој, со возвишени идеали, ја гаснеле жедта неговите предци. Таквиот сој е безрасуден и безумен и во своето лудило се нуди себеси како лесна стрвина за гладните грабливци. Има патишта што на човека му изгледаат дека се исправни, но крајот нивни води во бездна и смрт.
„Во цврстиот народ е величието на царот, а кога народот исчезнува, пропаст е за господарот… Правдата народот го подига, а беззаконието цели народи срамоти“ (Изреки, глава 14).
Со јад и чемер во душата се прашуваме: Има ли крај на ова „лудило“, кое како сенка од темен облак се надвишува врз македонското небо? До каде мракот ќе ги распостели своите недофатливи контури? Оној што на гревот свесно му се подава, до бескрај ќе остане негов вечен заробеник! Тоа е основното духовно правило…
This text is the English version of the interview with Andrew Korybko which was recently published in the Italian journal “Eurasia: Rivista Di Studi Geopolitici“:
Mr. Andrew Korybko, thank you for your availability. First of all, can you please introduce yourself to our Italian readers?
I’m an American Moscow-based political analyst who has been living and working in Russia for the past six years. I was born and raised in Cleveland, Ohio, and graduated from The Ohio State University with three majors in International Relations, International Studies (Eastern Europe), and Russian language in 2010, after which I eventually moved to Moscow and received my master’s in International Relations from the Moscow State Institute of International Relations (MGIMO). I’ve been closely following international affairs for the past half-decade and regularly analyze the latest happenings all across the world. In addition, I published my first book, “Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach To Regime Change”, in 2015 and am preparing to release my second co-authored one later this summer about Pakistani geostrategy and perception management in the 21st century.
What do the Macedonian name change and recent SDSM victory represent for North Macedonia, primarily, and, more generally, for the Balkans?
The Republic of Macedonia — which used to be the country’s legal name and can be argued still is because it was changed through illegal means after the relevant referendum on this issue failed to meet the constitutional threshold for implementation — has been the victim of a rolling regime change operation over the past few years intended to block multipolar influence from the Balkans and geopolitically re-engineer the region. Russia’s TurkStream could have in theory run parallel to China’s planned Balkan Silk Road high-speed railway from Budapest to Piraeus had Prime Minister Gruevski remained in office and the Hybrid War on Macedonia never happened, though it’s precisely because of the grand strategic impact that this would have had on European geopolitics and consequently the course of the New Cold War that the said destabilization campaign was initiated. Moreover, Macedonia’s demographic composition makes it ripe for externally triggered destabilization and a prime target of the so-called “Greater Albania” plan, which in this case would lead to the erasure of Macedona from the map and catalyze a chain reaction of other geopolitical changes in the region as well, such as in Serbia and Bosnia.
The recent “name change” and SDSM victory represent the success of the most immediate goals of the regime change operation, though the US’ plan for Macedonia is still far from over. The end result envisioned by American strategists is to “decentralize” the country into a collection of Albanian and Macedonian “cantons” prior to its “federalization” and eventual partition, after which the rump state will either remain geopolitically irrelevant or be annexed by neighboring Bulgaria. The US wants to reward its Albanian client state for its loyalty over the years as well as trigger other regional changes in Serbia and Bosnia vis-a-vis Kosovo and Republika Srpska, all of which would weaken Europe and thus entrench America’s influence through classic divide-and-rule tactics. In addition, Macedonia is a testing ground for perfecting political technologies that will be applied elsewhere such as the application of cutting-edge Color Revolution techniques and “Identity Federalism” (the “Bosnification” of identity-diverse states), which is why it’s so important for people to study who are interested in what might be coming next elsewhere in the world.
Како „архиграматевс“ односно еден од основачите и првопишувачот на еднонасочниот комуникациски канал за масовна комуникација, е-гласилото на кружокот „Политички Гроздобер“ или скратено „Полигрозд“, имам за постојана обврска да не останам „покус“ кон луѓето и/или групациите кои шират лаги, особено за оние лаги насочени кон оваа можеби единствено здружение од ваков тип во Македонија и пошироко.
Пред скоро една година, близу Септемврискиот референдум, осамна статија на е-порталот на „Deutsche Welle“, од извесен автор Кица Колбе, со која жолчно се „докажуваше“ наводната руска врска, која поттикнувала кај Македонците фашизам, недоверба во интеграциите во ЕУ и НАТО, но и кон „историската“ улога на договорот од Нивици. Статијата е под наслов „’Руската врска’ на бојкотирачите во Македонија“. Наводната „руска врска“ на бојкотирачите сме претставувале ние од кружокот, а посебно сум издвоен јас од причина што сум автор на една автентична новост, по едно долго време од илјадници години, во политичката идеологија и систем, на македонската мисла – односно претставувам креатор на „нешто ново“ и автентично наречено како василеизам.
И согласно со тоа, госпоѓата Колбе не штедела на бесмислиците во писанието, а со тоа докажува само колку не си ја завршила „домашната“ зададена од своите германски газди, за во предреферендумската кампања минатата година:
Живеејќи под постојан стрес и притисок врз неговиот дух, современиот човек, тешко и безуспешно го определува своето место во новата епоха. Од едната страна се наоѓа неговото домашно воспитание, а од другата, е соочен со секојдневно пласирање на т.н. „нови вредности“, кои во голема мера се косат со неговото сфаќање за моралот и етиката. Нашето време, покрај сите слабости, сепак најмногу го одликува константната тортура на малцинството врз мнозинството во сите домени на нашето општествено живеење.
Деновиве, едно такво насилство ја окупира македонската јавност, кога припадниците на ЛГБТ-заедницата ни приредија сатански перформанси во Музејот на современата уметност, притоа повредувајќи ги верските чувства на најмногубројната верска заедница во нашата татковина Македонија. За иронијата да биде поголема, целиот овој накараден ритуал и сево ова исмевање со христијанските светињи, беше наградено со аплауз и одобрување на еден поранешен министер за внатрешни и надворешни работи г. Љубомир Фрчковски и на двајца поранешни министри за култура г. Слободан Унковски и г. Роберт Алаѓозовски. Новото време, во кое се индустријализира речиси сè па и човековите права, во борбата за профит не води никаква грижа за човековото достоинство, за неговото духовно и телесно здравје, па и за она што воопшто е нормално.
По повод овој настан, имајќи во предвид каква важност има, и ќе има во иднината, неможев да се воздржам и да останам само на разни активности по социјалните мрежи, и затоа се решив да напишам кратка статија во чест на храбрите луѓе кои ги положија животите. Но многу поголема мотивација зошто се одлучив да пишувам посебно во оваа чест, претставува обидот да одговорам на прашањето зошто загинаа овие храбри луѓе? Следствено да најдат утеха блиските на загинатите, вклучително и самиот јас, затоа што потекнувам од семејство кое генерациски дава жртви во македонската борба за слободата. Воопшто и моите сонародници да најдат логика зошто мораме да плаќаме цена од човечки животи и дали воопшто тоа има смисла? Иако, сега, во севкупниот општествено и политички контекст одговорот е јасен: дека тоа е за ништо, бескорисно и без посебна смисла.
Државата Македонија, без одобрение и согласност од сопствениот народ, а со огромен притисок и залагање од надворешни фактори, го промени своето вековно име, по што веднаш следуваа промени на државните меморандуми, печатите и називите на институциите. Планот беше исполнет, но дојде на ред примената и употребата на новото име во секојдневниот живот. За успех на овој план е потребно да се има соодветна маса народ, што очигледно е невозможно вештачки да се набави. Хартијата трпи сè, но она што со векови е врежано во македонските битија е неизбришливо дури и за најголемиот моќник на овој свет. Затоа и се тажни и убедливо немоќни обидите за „пелтечење“ на новото име од државните претставници, па многумина од нив ја кријат својата немоќ зад старите накарадни и комични флоскули „нашата земја“ или „нашиот народ“, кои беа омилена алатка за понижување на Македонците од страна на многубројните амбасадори и заштитници на грчките интереси во светот, за чиј отворен фашизам беа дебело потплатувани. Ноторен факт е дека целата оваа нечесна операција се изврши со помош на манипулации, уцени, закани и заробување на јавното мислење. Но повеќе од јасно е и тоа дека тешко ќе успее промената на македонската сенародна свест, која низ вековите се навикнала правилно да се постави спрема најдрскиот и најсилен окупатор. Впрочем, ова не е одлика само на Македонците.
Историјата ни сведочи дека мнозина во минатото правеле и посилни обиди да ја сменат човечката свест, мнозина вешто ги користеле присилата, манипулацијата, па ако сакате и науката, но и покрај цврстите репресии, успехот бил никаков и незначителен, бидејќи свеста во еден човек е неговото сопствено јас, а тоа, освен со физичка елиминација, нема друг начин да се отстрани. Досега, за среќа, таква напредна хирургија сè уште никој нема измислено и применето. Македонија, при процесот на нејзиното обезличување, изгуби речиси сè, ги изгуби своето достоинство, својата самопочит и својот надворешен углед, а одвнатре, меѓу сопствените граѓани, беше насадена и вкоренета недовербата кон нејзините водачи, без разлика дали доаѓаат од власта или опозицијата. Па, затоа, неприкладни и бадијала се и пофалбите од странските интересенти, и приказните за Нобелови награди, и фатаморганата за регионални лидери, и фалењето на нашиот интергалактички напредок, кога ние Македонците истите ги доживуваме како една обична и лицемерна политичка бесмислица на европските дипломати и кариеристи, кои промената на македонското име ја сметаат за свое големо достигнување, па затоа и со големи букви веќе си го запишале во своите политички животописи и подоцнежни мемоари.
Македонскиот народ уште еднаш ја повторува својата традиција наоѓајќи се во таборот на слободољубивите и човекољубивите народи и нации кои во овој момент ја плаќаат цената од огромна материјална и нематеријална штета, во борбата против светската плутократија, која како крајна цел има наметнување на тоталитаристичката особина врз човечкото битие во својот однос помеѓу државен систем-општество-заедници и поединец, па дури и верска установа-поединец. Влогот на Македонскиот народ во оваа епска битка е егзистенцијалното постоење – што земено од историската пракса ова нималку не претставува македонска новост. И оваа генерација Македонци (како и претходните со НОБ и Илинден, со Битката кај Марица, со Битката кај Беласица, со Битката кај Пидна итн.), ја потврдува метафизичката чистота на соборниот македонски Ум во своите политички намери.
Логичните предвидувања за згаснување на двете најголеми партии како македонски испаднаа точни
Разгледувајќи ја хронологијата на делувањата на двете најголеми партии во Македонија, со цел да им ги запознаам константите и варијаблите, и како тие се одразиле по општите македонски интереси од 1991-та год. до 2015-та год. (како потребен материјал за книгата „Василија – архитема на новото општество“, 2015), лесно дојдов до заклучок дека константата е секогаш водење скриени преговори и скриени конечни одлуки по клучните прашања, односно недемократска и нетранспарентна одлика! Варијаблите беа начинот на кој тие се спроведуваа, некогаш и без воопшто да се соопштат пред јавноста, или соопштување post festum. Дополнителен заклучок природно беше претпоставен дека водствата на најголемите политички партии, откако доаѓаат (или свежо пред доаѓање) добиваат притисоци од страните држави со влијание и моќ, кои набргу подоцна стануваат налози за мирно и стихијно разнебитување на македонското национално битие. Тогаш обзнанив во книгата дека партијата СДСМ е всушност веќе идеолошки мртва партија, а заклучокот дојде од тоа што јавно односно крајно бесрамно по 2008-та година по самитот во Букурешт, се нудеа како политичко раководство пред „некому“, кое веднаш ќе ја потпише и спроведе „конечната спогодба“ – афирмирајќи се како послушен „партнер“/квислинзи. ВМРО-ДПМНЕ со Груевски, бидејќи направија кариера со македонската популистичко-патриотска реторика (без конкретни резултати), им дадов најмалку 8-10 години (по 2022-та) рок кога и таа партија со одреден чин ќе згасне како македонска, односно ќе стане идеолошки мртва. Во таа проценка, во предвид не беше земено бруталното мешање на САД и ЕУ (Германија) што се случи истата година (2015), кое всушност прерано ја откри маската на сите раководства, кои требаше да претставуваат македонски, а всушност врз штета на Македонскиот народ и за лична корист, се согласувале на секакви налози. Тоа поедноставено значи дека 28 години постоел антимакедонски заговор, со кој нашите раководства се согласувале и активно или пасивно учествувале во него, односно биле соучесници во заговорот, без кои тие како клучна алка во тој план воопшто и не би можел вака препредено и крајно штетно да се спроведе во реалност.
Признавањето на Русија на „Северна Македонија“, разочара многу активисти во она што Москва и натаму ја сметаше како Република Македонија за нејзино уставно легитимно име, но овој чисто политички потег не требаше да биде толку неочекуван во позадина, бидејќи тоа е во корелација со шпекулациите дека Москва планира да преземе водство во обликувањето на „Новиот Балкан“.
Изненадување… или не?
Русија ги изненади многубројните набљудувачи на Балканот, кога ја призна „Северна Македонија“, и покрај претходното принципиелно противење кон постшарено-револуционерната влада, која очигледно незаконски го игнорира недвосмисленото одбивање на популацијата да го поддржи овој потег за време на минатогодишниот референдум. Многу активисти во она што Москва и натаму ја сметаше како Република Македонија за нејзино уставно легитимно име, се крајно разочарани од овој чисто политички потег и се борат да разберат зошто тоа се случило, но причината всушност не е воопшто неочекувана во позадината. Треба да се признае дека иако имало, веројатно многу моќна soft power/мека сила меродавна на Москва, која продолжува да инспирира (клучен збор) протести, одбивајќи да го признае т.н. „компромисно име“ кое Заев се согласи да го наметне врз својот народ за експресна цел – испорачување на влезот за земјата во ЕУ и во НАТО, современата Руска Федерација не е под влијание на идеолошките мотиви како својот советски претходник, туку е ладно прагматична во остварувањето на сопствените интереси.
Српската власт
Обидот на власта да ја наметне поделбата на Косово и Метохија со Албанците не успеа, но затоа успеа да ја интегрира целата територија на Косово и Метохија во Албанија, настан кој го објави Харадинај во ноември оваа година на состанокот со албанскиот премиер Еди Рама во Пеќ. Додека Албанците на големо работат на проектот Голема Албанија, власта во Србија се занимава со осудите и повикот кон „меѓународната заедница“ (а се мисли на Запад) да реагира, додека истата таа „меѓународна заедница“ дава подкрепа на проектот Голема Албанија. Се поставува прашањето, дали српската власт е неспособна или е соучесник во овој проект?
In certain milieus, there is a tendency to contrast two notions about which everyone is talking today: identity and sovereignty. In the Front National, Marion Maréchal-Le Pen would have represented the first, in contrast to Florian Philippot, who defends the second before all. Does such an opposition seem legitimate to you?
Questioned a few months ago in the magazine Causeur, Marine Le Pen declared: “My project is intrinsically patriotic because it defends the sovereignty and identity of France at the same time. When we forget one of the two, we cheat.” Well, don’t cheat. Why must we see opposed ideas in identity and sovereignty, when they are complementary? Sovereignty without identity is only an empty shell, identity without sovereignty has every chance of turning into ectoplasm. So we must not separate them. Moreover, both are transcended in freedom. To be sovereign is to be free to determine one’s own politics. To conserve one’s social identity, for a people, is to be able to freely decide the conditions of social reproduction.
ПРЕИМЕНУВАЊЕТО И БРИШЕЊЕТО НА МАКЕДОНИЈА Е АНТИБОЖЈИ АКТ
Има некои во Македонија, Македонци што не знаат што прават. За да не речат дека навистина не знаеле еве овде ќе им биде кажано по Божјо провидение. Заведени од нечестивиот се ставија на негова страна во вечната борба меѓу доброто и злото, меѓу Темниот и Светлиот принцип. Оваа спротивставеност е стара колку што е старо и постоењето, но е драматично нагласена во последните 2-3 илјади години, при што Македонија и Македонците како носители на Светлиот принцип се главниот „плен“ против кој се настрвени темните владетели.
МАНИПУЛАЦИЈАТА НА НАТО НА МАКЕДОНСКОТО ГЛАСАЊЕ ГО ИЗЛОЖУВА НИВНИОТ MODUS OPERANDI
Речиси две третини од македонските гласачи го бојкотираа макотрпниот референдум за промена на уставното име на својата земја и олеснување на нејзиното влегување во НАТО, но жестокоста со која блокот сѐ уште се обидува да ја приклучи ја изложува својата хибридна војна и антидемократскиот режим/modus operandi.
Членството во НАТО беше мотивирано од заедничкиот страв, сепак експлоатиран, од т.н. „советска/комунистичка закана“, кој стори приклучувањето кон воениот блок да наликува на навидум „природна“ одлука за земјите што го сторија тоа за време на старата Студена војна. САД со сигурност притискале многу од нив зад сцената, но исто така го експлоатирале нивното членство за тајни цели, како што е вградувањето на Gladio-единици во нивните општества. Советското распаѓање од 1991 година ја отстрани самата причина за постоењето на НАТО, но организацијата преживеа и постепено се преобликува (повторно измислува причина за постоење) себеси во текот на следните две и пол декади.
Мојот обичај претставува статија од овој тип под наслов со прашањата кои ни се дадени како аманет од К. П. Мисирков за да се запрашуваме, со цел разјаснување на нештата кои ни се случуваат на општ план, да ја објавувам на Денот на народното востание – 11 Октомври, на датумот кога народот му објавил антифашистичка војна на угнетувачот. Но бидејќи станува збор за вонредна состојба во која западнавме, се решив статијата да ја објавам предвреме, на овој голем ден кој е важен за православните мислители и набљудувачи на светот – денот на Преображение на Господ Исус Христос (поопширно).
Пролегомена:
СВЕТОТ МУ ОБЈАВИ ЦЕЛОСНА/ТОТАЛНА ВОЈНА НА СИНОТ ЧОВЕЧКИ
И чествувајќи го овој голем православен ден, честопати мислата ме наведувала кон обидот да разберам што навистина им се открило на Св. апостоли Петар, Јаков и Јован на Тавор? Зависно од какво стојалиште сум поаѓал (православно, секуларно, модерно и др.), често сум доаѓал до разни заклучоци, контрадикторни едни со други. Во едно сум сосем сигурен – Таворската светлина претставува видение на апостолите на еден друг свет кој е од нетварна природа!
Алтернативните медиуми (Alt-Media) и нивната соодветна онлајн заедница можат да бидат богатство на знаења и задлабочен дискурс во сè поцензурираниот свет, но исто како и нивните колеги од главните медиуми (Mainstream Media) кои одат во голема мера кон отвореното диференцирање, исто така постојат одредени догми својствени за овој информативен простор што понекогаш го отежнуваат појаснувањето на разликата помеѓу објективните факти и наративите за „размислување“.
Информативната доминација на САД по Студената војна заврши и конечно може да се зборува за мултиполарност во меѓународниот медиумски простор, со воглавно финансирани од јавни пари медиуми какви што се Русија Денес (RT) и Кинеска Глобална Телевизиска Мрежа (CGTN), презентирајќи алтернативна анализа на настаните и давајќи глас на фигурите кои честопати се игнорирани од главните медиуми (MSM). Освен тоа, во последниве неколку години се појавија бројни алтернативни медиуми (Alt-Media), а возбудливиот резултат на тоа е што луѓето ширум светот кои се противат на униполарноста се обединуваат за првпат, формирајќи просперитетна интернет заедница.
As political parties collapse, Traditionalist philosophy is on the rise. Mark Sedgwick assesses the political topography of our strange new days:
Western politics has changed. Sometimes it still seems to fit into a familiar framework, as at least at some points the last British election did, but even then, nothing is quite the same. Despite occasional patronising talk of “the white-van man” and disadvantaged regions, it is becoming clear that something fundamental is shifting. The classic left-right shape of the political contest no longer holds. The broad liberalism that for so long seemed the natural background to Western politics is beginning to look like only one option among many.
There have been changes in what people hope for and what people fear. Underlying these are changes in the way many people live. There have also been changes in the ideologies that inform political life. As well as the familiar trio of liberalism, socialism and conservatism, previously unfamiliar thinkers are now important.
Название «славяне» в письменных источниках появилось примерно в середине I тысячелетия н.э. Оно встречается у жившего в V веке историка Прокопия Кесарийского, в византийском военном трактате «Стратегикон» императора Маврикия (VI в.) и в трудах скифского автора готского происхождения Иордана (Иорданиса). Последний писал в работе «О происхождении и деяниях гетов», что славяне проживают «от города Новиетуна и Мурсианского озера до Данастра и на север до Висклы; а вместо городов имеют болота и леса». Греческий вариант написания слова “славянин” – σκλαβηνός (склавенос) – распространился по Европе, претерпев незначительные трансформации, и образовав немецкое sklave, итальянское schiavo, французское esclave и английское slave. В праславянском языке это слово писалось как slověninъ или slověne (словенин или словене), в «Повести временных лет» – как словѣне. Происхождение названия до сих пор скрыто во тьме веков, что не мешает ученым всех мастей: историкам, лингвистам и даже писателям выдвигать самые разные теории.
МАКЕДОНИЈА ЌЕ СТАНЕ ПРВА „ПОЛИТИЧКИ КОРЕКТНА“ ПОЛИЦИСКА ДРЖАВА ВО СВЕТОТ
Страшното предупредување на Џорџ Орвел за „политички коректна“ полициска држава е во можност да стане реалност во Република Македонија, доколку земјата ги спроведе неодамна договорените одредби од спогодбата со Грција, кои многу од нив ќе го задолжи Скопје да ги потисне своите граѓани во слободата на говорот под окното да бидат ставени пред Обединетите нации и/или Меѓународниот суд на правдата, и како врв на сето тоа Атина ќе го има авторитетот заеднички да биде определено што македонските деца ќе изучуваат во школото како и тоа кои „политички некоректни“ изрази и концепти треба да се забранат од властите.
Не постои „учтив“ начин да се објасни ова во фраза – Република Македонија е на работ да стане „политички коректна“ полициска држава, доколку капитулира пред либералните глобалисти и нивните регионални грчки посредници. Ова не е претерување, туку изјава која се однесува на фактички орвелски клаузули, содржани во неодамнешната спогодба за името која го обврзува Скопје суштински да ги потисне своите граѓани во слободата на говорот, во спротивно целата земја е во можност да биде ставена пред ОН и Меѓународниот суд на правдата. Какви и да бидат нечии лични ставови околу легитимноста на уставното име на земјата, и на нејзината народна употреба на придавката македонски, опишувајќи си ја со неа својот идентитет, историја, култура и јазик, без сомневање тоа е невиден тоталитарен чекор на странска влада која наметнува своја „политичка коректност“ врз друга земја, што претставува ништо помалку од постмодерна окупација на она што би требало да биде суверена држава.
KRATKA POVIJEST MEĐUNARODNOG STANJA OTPRIJE
Možda ne bi zgorega bilo predočiti grube
Natuknice svjetske povijesti dakako posle
Zadnjeg potopa budući ih se više desilo
Ono prije zadnjeg potopa bijaše također
Svakako samo ne jednostavno dakle prvi val
Sa istoka je Ham val bio koji je već oko
Pethiljadite prije naše ere sve do međa
Afričkih prašuma znači Sjeverne Afrike i
Etiopije dospio najveći predstavnik tog
Vala bješe Nimrod moćni lovac pred dragim bogom
Moguće je to kod Homera Orion premda je
Priča drukčija to bi oko četiri hiljade
I tristopedesete bilo u to je vrijeme
Drugi Šem val u Evropi oko Vinče čučao
Da bi oko tri hiljade petstote u porječje
Mezopotamsko došao prvo u Kiš moguće
Sa Etanom a onda južnije u Ereh i Ur
Jer mu je za vratom treći Jafetov val duvao
Prvi i drugi val bi turski bili ako nam je
Po lubanjama suditi treći indoevropski
Iako su obje jezične skupine već i za
Moćnog lovca Nimroda imale okrugloglave
I te dugoglave mimo pobrkanih govora
ВОВЕД: Откровението на Исус Христос, што Му го даде Бог за да им ги покаже на Своите слуги, настаните што треба наскоро да се случат; Тој, преку Својот ангел, му го пренесе и му го објави тоа на Својот слуга Јован, кој преку Божјото слово посведочи за сè што виде преку сведоштвото на Исус Христос. Блажен е оној што чита и блажени се оние што ги слушаат зборовите на пророштвото и го пазат напишаното во него, зашто времето е близу …
Вo современиот капитализам се создаваат повеќемасовни движења на хомосексуалци кои по Марксовиот „хуманизам-натурализам“, припаѓаат на дегенерирана општественост и на тој начин во дегенерирана природност. Не станува збор за „пореметена“ биолошка природа на човекот (човекот претставува хетеросексуално битие и има органска предиспозиција за педерастија), туку за владејачки општествени односи и нивните соодветни вредносни предизвици. Не станува збор за „болен човек“ туку за болно општество. Според тоа не треба да се лекуваат луѓето туку треба да се создаде „здраво општество“ (Фром) во кое ќе се создаваат здрави луѓе. Хомосексуалноста е конкретна општествена (историска) појава која е условена со природата на владејачкиот поредок. Таа е облик во кој се појавува одреден вредносен систем кој ги уредува односите помеѓу половите и како таква претставува конкретен вид на општествено функционирање. Античкиот педерастичен Ерос има битно различна природа од капиталистичкиот начин на условување на хомосексуалноста. Хомосексуалната заедница денеска е еден од облиците во кој се појавува на капиталистички начин дегенерираната општественост. Развојот на хомосексуалните односи соодветствува со распадот на семејството како облагородена природна заедница и постоење на бракот како економска заедница. Хомосексуалните заедници добиваат „општествена“ легитимност не во однос кон семејството како облагородена природна заедница, туку во однос кон осамената безначајност која ја создава капитализмот. Хомосексуалната заедница е краен облик на капиталистичкиот начин на дегенерирано семејство, а развојот на педерастијата допринесува до укинување на можностите за создавање на семејството како облагородена природна заедница. Истовремено, уништувајќи го човекот како природно и човечко битие, капитализмот ја уништува автентичната општественост со што се стерилизира Еросот и на тој начин се уништува можноста за биолошка репродукција на општествата. „Репродукцијата на општествата“ стана сегмент на деструктивна капиталистичка репродукција која како и останатите области од животот се заснова на принципот „Парите не смрдат!“. Вештачкото оплодување, продавањето на семениот материјал, изнајмувањето на материцата, продавањето на децата – сето тоа се легални и легитимни облици на капиталистичката репродукција. Капитализмот ги вовлекува во својата егзистенцијална и вредносна орбита погубните последици кои ги произведува, давајќи им институционален статус и создавајќи од нив средство за свој развој.
INTRODUCTION: In today’s world, politics appears to be a thing of the past, at least as we used to know it. Liberalism persistently fought against those of its political enemies which had offered alternative systems …
Велат душманите те освоиле тогаш кога започнуваш да размислуваш со нивните мисли и за идеологијата да ја имаш нивната интерпретација. Па доста е! Надминуваме една поделба според која еден ист народ, македонскиот, е дојден од некаде иаку е на своето… Кога сме кај термините, да разграничиме и ова: постојат наши домашни термини и туѓи термини. Нашите термини се Словото, Словените, Славјаните… како што наши термини се Македонци, Македонија; туѓи термини се Sclave, Sclavinia со значение на роб и административна област, Enclave по денешното, исто како што се туѓи термините Фиром, Фироманци, циганоскопјаноси…
Претходната недела заврши Балканската школа за геополитика. Филозофот Александар Дугин предаваше за Ноомахија (исто така, тоа беше циклус на текстови и истражувања); во настанот учествуваше и главниот уредник на Geopolitica.ru, Леонид Савин. На предавањата учесници беа двајца претставници од Македонија: Александар Мурговиќ – психолог и Филип Наумов Радомиров – правник и активен член на Политички Гроздобер.
INTRODUCTION: Ever since the continents started interacting politically, some five hundred years ago, Eurasia has been the center of world …
Транзициониот период кој започна по смртоносните воздишки на Шампионот на Глобализацијата, период кој светот веќе со години жестоко го искусува, полека навлегува во фазата на својот климакс. Тие смртоносни воздишки освен што се отсликуваат и најмногу се забележливи за луѓето во полето на политиката и геополитиката (бидејќи станува збор за многу земни и материјални нешта, лесно видливи за човековото око, односно за држава како администрација и буџет; борба на држави за ресурси и капитал), воздишките станаа воочливи и за луѓето кој светот го гледаат во пополна смисла, односно во суштинската смисла. Така освен што сѐ повеќе станува јасно дека глобализацијата како проект, и моноцентрично владеење од еден политички центар врз целиот свет, се неостварливи замисли во пракса, станува јасно и дека филозофијата на Западот, започната како парадигма кратко по одвојувањето на Црквата во Рим, а засилена во својот развој по ткн. Ренесанса, и позната по своите блескави историски периоди од времето на Француската Револуција и Викторијанската ера, не претставува универзално светогледие, туку дека светот има насушна потреба од признавање на мултиверзалноста.
ВВЕДЕНИЕ: В 1453 году рухнула Византийская империя. Сейчас мы с вами посмотрим, как это происходило …
Во државата која е централен наследник на некогашната Југославија (наследството од воено-економски и интелектуални капацитети), меѓу народот кој создаде последица да се креира Југославија по условно кажано „Првата” светска војна, и во градот кој беше еден од главните центри на оној збир на држави кои себеси во ерата на Ладната Војна се нарекуваа „Неврзаните”, се создава школа која нуди специјализиран тип на образование, поинаков од оној вообичаен на кој сме навикнале со нашите образовни догми за политикологија, географија, право и филозофија… Станува збор за држава Р. Србија, за народ Срби и за градот Белград, додека за школата наречена како Балканска школа за геополитика или Школа за геополитика на Александар Дугин, наречена така по професорот од Руската Федерација, Александар Гелевич Дугин, современиот предводник на евроазиската идеја, и ткн Четврта политичка теорија (4пт/4pt).
Islamizacija u tzv. Bosanskom krajištu desila se, po svoj prilici, još prije Fatihova osvojenja, odnosno u preostalim dijelovima Kraljevske zemlje u doba Fatihova osvojenja. Nije, štaviše, isključeno da je još krajem XIV odnosno početkom XV stoljeća u tzv. Bosanskom krajištu, i to u Vrhbosanju, bila podignuta i jedna džamija. Ponovnim vraćanjem tih krajeva pod kršćansku vlast džamija je mogla biti porušena ili prilagođena u druge svrhe, da bi onda, nakon ponovnog turskog zauzimanja Vrhbosanja, prije nego što je izgrađena nova džamija, ostalo sjećanje na tu džamiju u formuli „džemat Pašajigitova mesdžida“, po krajišniku Pašajigitu, ocu lshak bega, vojvode zapadnih strana, inače osnivača jedne džamije i u Skoplju. Na samom početku XV vijeka Pašajigit bio je „in partibus Sclauonie“, a o tome pripovijeda Kronika Ašik-paša zade. Popis od 1528. zna za Pašajigitov džemat, a narodna tradicija za Pašajigitovu ulicu. To je najstariji sarajevski predio, pa je na mjestu Pašajigitove ulice mogla biti podignuta najstarija sarajevska odnosno bosanska džamija. Stvar je daljih istraživanja da li će se ova hipoteza potvrditi ili odbaciti.
Kada se govori o postanku bosanskih Muslimana, prvo pitanje koje se nameće jeste u kakvom odnosu stoji nestanak Crkve bosanske i islamizacija? Ranije je bilo općenito usvojeno mišljenje da su bosanski Muslimani potomci bogumila – kako su se nazivali pripadnici Crkve bosanske – pa da su listom primili islam kada je sultan Fatih osvojio Bosnu 1463. godine. Ovo mišljenje je zastupao još apostolski vizitator, učeni Masarechi (godine 1624). On spominje masovni prelaz katoliciziranih bogumila na Islam, kada je Mehmed el-Fatih osvojio Bosnu. Pred samo osvojenje Bosne bosanski kralj Tomaš izvršio je nečuveno nasilje nad svojim podanicima, prisilivši one koji su pripadali Crkvi bosanskoj da prime katoličku vjeru, a oni koji to nisu htjeli učiniti izbjegli su u zemlju hercega Stjepana. Podsjećajući na te događaje Masarechi kaže: „Vjerujem da su se mnogi sjećali krivovjerja (misli na Bosansku crkvu) i zbog toga bili slabi u vjeri (katoličkoj), pa su prilikom dolaska Turaka u Bosnu lako prelazili na Islam, da sačuvaju svoju slobodu.“
ВОВЕД: Непосредно по одлуките на првото заседание на АСНОМ, и одлуката за прогласување на Македонија како федерална единица во федеративна Југославија, пред британската дипломатија повторно како феникс воскреснало македонското прашање, прашање кое во себе пред сѐ го содржело обединувањето на Македонскиот народ во сите три дела на Македонија и можело да го поремети status quo-то на Балканот за кое најмногу се залагала Велика Британија …
„Во почетокот беше Словото, и Словото беше во Бога и Бог беше Словото. Тоа во почетокот беше во Бога. Сѐ стана преку Него и без Него ништо не стана, што стана. Во Него имаше Живот и Животот им беше светлина на луѓето. И Светлината во темнина свети и мракот не ја опфати.“
Реченица во која се кријат сите тајни на вселената и човечкиот микрокосмос, и во која е скриен смисолот на текот на историјата, нејзиниот почеток и нејзиниот крај. Во моментот кога времето не постоело, Словото влезе во вечноста покренувајќи го кругот на човечката историја. Светот почна да настанува со посредство на зборовите, или како што вели натписот во црквата во Едфу: „Сѐ што постои, настана од Неговите зборови.“ Значи тогаш човечката историја почна да кружи околу еден центар, една точка, една крепост – Слово/Збор – Логосот. А човекот како таинствен носител на Словото и како единствено битие на кое Словото му е дарувано да живее во него, во Логосот доби патоказ на својот почеток и крај, на својата Алфа и Омега. И затоа смисолот на човековото постоење од почетокот до крајот е да го сочува Логосот во суштината во која Логосот е создаден, бидејќи на човекот му е подарена судбината во која чувајќи го Логосот се сочувува себеси.
Историографскиот дел за многу важниот датум кој денес го празнуваме, попознат како Денот на народното востание, можете да го прочитате во истоимената статија од 2016 година (линк).
Многу е важно да се знае духот на овој празник, затоа што тој дух (про-народен/филолаон/алтруистичен) ни е потребен, бидејќи само доколку надвладее тој добар дух/евдемон, само така можеме да се оттргнеме од овој општествено-политички и социјален хаос, кој не осипува со негативни мисли, состојби спротивни од смирение, и она најлошото – обесхрабрување и деморализирање односно никакво корисно бездејствие (или плунка кон животот). Иронијата ке е поголема, кога ке излезат јавно да одадат „почит” официјалните државни претставници, и кога ке ни читаат пишани текстови од професионалните цитатолози, затоа што безмалку сите нивни досегашни одлуки од 1991 година па до денес, се спротивни и од духот на овој празник, но и од интересите на она што произлегло како краен производ од народното востание – АСНОМ (македонска држава). Но, и онака знаеме дека станува збор за марионетки, така да тие ке продолжат со својот театар. Нам ни е битно, барем за момент тоа кратко оттргнување од хаосов, со цел да разбереме, што се случува и зошто, односно согледување на вистината, и како нешто би можело да се смени на подобро односно корисна теорија и пракса.
Capitalism is a nihilistic order, not only for its rejection of the value-based judgment, but also because it destroys the life-creating potential of man and nature. Capitalist nihilism is not merely characterized by its anti-human but also by its anti-existential nature. Nature “knows” that death is a precondition for rebirth, but it does not “know” the annihilation of life. In nature as in history, death opens a possibility for new life: by its nature death is life-generating. Capitalism destroys the very cycle of death and rebirth, that is, the life-generating potential of death, and produces a destructive nothingness.
Фашизмот како општествен модел се појавува во Италија по “Првата” светска војна. Името фашизам (fasce или спој на гранки/дрвја со една секира), претставува инспирација од римската симболика на обединување на општеството, под еден авторитарен лидер, додека истакнатата секира претставува водење агресивна надворешна политика. Некои тврдат дека фашизмот е креиран под влијание на националниот синдикат во Италија, другите под влијание на разни групации, но воглавном во официјална примена влегува со доаѓањето на власта на социјалистот Бенито Мусолини.
Бидејќи има инспирација од Рим, веднаш е јасно дека станува збор за раст и развој на сметка на другите (види Слабости и предности на Капитализмот). Идејата за Mare Nostrum (или Наше Море) претставува повикување на Италија на своето римско наследство, и означува креирање на империум врз целото Средоземје, исто претходно како и Рим. Затоа италијанскиот фашизам заради желбата да ја оствари оваа идеја и да ја стави Италија меѓу земјите со сопствени широки пазари, кои постоеле во тој период, свесно го поддржувал ултранационализмот.
Онтологијата и целокупноста на своите ентитети, врски, правила и ограничувања, содржи запишано знаење во одреден реален или деловен домен кој го опишува. Знаењето пак сумирано во тој облик, за човекот е тешко читливо заради начинот на записот односно енкрипцијата, кој за едноставни примери кои опфаќаат значaен број на опишани ентитети донекаде е и разбирлив, но станува тешко сфатлив при голем број особено опишани ентитети. Истата е проектирана за да биде најопшта филозофска теорија за најопштите креации на светот, а најмногу на општите концепти и категории, како и почетна точка за еден поедноставен методолошки принцип на науката. Таа е специфичен вид на семантички модел кој се состои од збир на концепти и меѓусебни врски. Генерално како поднаучна дисциплина онтологијата ги опфаќа истражувањата поврзани со егзистирањето и објективната стварност, а за прв пат е употребена од страна на филозофите Рудолф Гуцкел (Rudolphus Goclenius) и Јакоб Лорхард (Jacobus Lorhardus) во 1613 година од новата ера.
Како општоприфатлива дефиниција за онтологијата е дека истата претставува експлицитна спецификација, концептуализација, каде што концептите кои можат да бидат апстрактни или конкретни, односно елементарни или композитни и реални или измислени, се организирани во објекти или во категорија на онтолошки знаења. Експлицирано, постојат повеќе онтологии во различни области но ќе се задржиме на законскиот „домен“. Покрај тоа постојат повеќе правни онтологии. Французите на пример, посебно ја акцентираат онтологијата на францускиот закон, за да му дадат значење. Најпознатото одредување на современиот правен позитивизам е одвојување на правото од моралот: правниот ум неможе да допринесе развој на вистината во моралниот ум и ништо неможе од него да прими!
Најголемиот теоретичар и практичар на марксизмот – Ленин, повикувал на радикални решенија, кои би требало да го воспостават вистинскиот правец на општеството кон комунизмот. Тој всушност со својата теорија и пракса, под извесно влијание од претходните социолози Чернишевски и Енгелс, по успешно изведената револуција, со негово стапување на власт ја вовел ткн “пролетерска диктатура”. Оваа диктатура во теорија наишла на оправдување и од основачите на марксизмот, говорејќи за потребата од владејачката класа и во идното комунистичко општество. Фридрих Енгелс ке истакнe:
“… крајна лудост е да зборуваме за слободна и народна држава, се додека пролетеријатот има корист од државата, таа ке користи, но не заради постигнување на слободата, туку да ги држи долу нејзините непријатели ” писмо до Август Бебел, 1875 год.
Корените и суштината на комунизмот
Комунизмот претставува понов (замислен како иден) модел на економското уредување, кој според теоријата комунистичките односи би требало да ги наследат капиталистичките односи. Всушност кога зборуваме за комунизмот, тој никогаш не е постигнат во целост како што предвиделе нејзините основачи. Теорискиот дел на комунизмот го имаат креирано германскиот филозоф со еврејско потекло – Карл Маркс и неговиот пријател и ученик Фридрих Енгелс. За практичниот дел поголем придонес имаат придонесено руските социолози – поточно Владимир Ленин. Инспирацијата за креирањето на ваков модел, потекнува од француската револуционерна буна, која се случила во Париз. Оваа буна попозната како Париска комуна, во своето краткотрајно постоење имала креирано општество со голема благонаклоност кон социјалните мерки, затоа што и самата покрај што имала примеси од националното незадоволство, сепак како главен повод за буната биле социјалните нееднаквости.
Капитализмот не е само нихилистички поредок по тоа што го отфрла вредносното расудување, туку и по тоа што ги уништува продуктивните потенцијали на природата и човекот. Капиталистичкиот нихилизам нема само анти-хумана туку и анти-егзистенцијална природа. Природата „ја познава“ смртта, која е услов за повторно раѓање, но не и за уништување на човекот. Во природата и во историјата смртта отвора можност за нов живот: таа е продуктивна по својата природа. Капитализмот го уништува самиот циклус на умирање и раѓање, што значи продуктивните потенцијали на смртта и произведува деструктивна ништовност.
Капитализмот не создава само тоталитарна држава, туку и тоталитарно општество. Имено, самиот живот стана тоталитарна моќ која го формира карактерот на луѓето, нивната свест, меѓучовечките односи, односот спрема природата… Човекот станува уништувач не само по пат на трудот и потрошувачката, туку и по пат на капиталистичката животна сфера, што значи живеејќи капиталистички начин на живот кој се одвива 24 часа и кој никого не штеди. Капитализмот ги присилува луѓето да живеат деструктивен живот и на тој начин стануваат соучесници во уништувањето на светот. Се повеќе немилосрдниот живот, кој се заснова на се побрз процес на капиталистичка репродукција, им дозволува на луѓето да преживеат само доколку се однесуваат во согласност со владејачките процеси. Тоа е причината за еден од најкатастрофалните облици на општествена патологија: се настојува луѓето да се лишат од основните човечки карактеристики за да преживеат во капиталистичкиот тоталитарен свет. Во капитализмот човекот не се „усовршува“ по пат на развој на своите специфични хумани сили, што значи како историско битие, туку по пат на владејачкиот модел на живеење кој го лишува од природноста и човечноста. Основ на малограѓанската трагичност е во тоа што малограѓанинот се вреднува себеси по пат на владејачкиот вредносен модел кој го обезвреднува човекот. Неприкосновенoто владеење на принципот „Парите не смрдат“ насочува кон тоа човекот да се изложи на најлошо понижување и да прави најлоши злосторства за да би заработил пари и општествена афирмација. Не станува збор за „бегство од слобода“ (Фром), туку претставува бегство од одговорност за уништување на животот, она што доминира во најразвиените капиталистички општества. Тоа е основата на современиот конформизам. Тој нема само анти-слободна, туку пред се анти-егзистенцијална природа. Малограѓанинот ја оттргнува од себе секоја одговорност за уништувањето на животот и ја пренесува на „Господа“, на сонцето, ѕвездите, библиските и други пророштва, на „тајните сили на Земјата“ кои се појавуваат во облик на „масонски ложи“ и други групи кои делуваат „од сенка“. Наместо се повеќе да се насочува драматичната криза за егзистенција во борба против капитализмот, таа се насочува во бегство кон илузорни светови кои ги нудат индустријата на забави, секти, дрога, алкохол… Истовремено, потрошувачката е најважен облик на бегство од одговорност за уништување на светот. Развојот на опортунитетниот менталитет, што значи потполно давење на човекот во капиталистичкото мочуриште, претставува облик на бегство од реалноста. И тука се потврдува принципот дека капитализмот кој од последица на уништување на светот и на човекот создава извори на профит е од универзален карактер.
Папата кој со текот на времето добивал на тежина во политичкиот живот на Западот, преку Франките, односно Света Римска Империја, овојпат со видоизменета реторика, се повеќе се зголемувале офанзивните елементи. Реториката се состоела во тоа што во периодот на Рим, имавме проширување на цивилизацијата на сметка на варварите, додека во периодот на Ватикан имаме проширување на католицизмот на сметка на “еретицизмот” односно промена во формата на теоријата на супериорност. Првата проба или првата примена на оваа форма со старонов римски метод, ја почувствувале Катарите во Окситанија, и истата се покажала како многу ефикасна. Папата го ширел своето политичко влијание но и давал пример за оние кои не го прифаќале Ватикан за свој политички и религиозен центар. Крстоносците биле задоволни затоа што се бореле под “свет идеал”, но посебно задоволство им причинувало прекуноќното станување во богати феудалци, со почесни титули и владетелски права на одреден регион, како и добивање право на сопствеништво на голем туѓ капитал. Алчноста не застанала тука, бидејќи сеуште гробот на Господ Исус Христос бил под муслиманската управа. Па така Папата се одлучил за примамливиот богат Исток, каде што под тој мотив е прогласено света војна врз муслиманите. И секако интересот за учество на крстоносците во овие “свети војни” бил голем. Колку биле “продуховени” западните тогашни сили, ке забележи Раул од Руен во својата хроника:
“…во Маара нашите ги вареа безбожниците во котел, а децата ги печеа на ражен и лакомо ги јадеа…”
Навистина, претходниците на повеќето Западно-Европски народи, попознати како Келти или Галати и на луѓето од античкиот период не им била непозната нивната склоност кон вакви работи, но сепак овојпат имале силна морална поддршка од центарот кој порано ги користел како робови и ги нарекувал варвари. Алчноста продолжила понатаму и на ред се нашол Константинопол, градот тогаш попознат како “владетелка на градовите”, и град во кој повеќевековно е создаван капитал од целото Источно Средоземје. По ова познато безмилосно неколку декадно пљачкосување, наречено уште и како период на Франкократијата (владеење на Франките/Латините), Истокот никогаш суштински не се опоравил и оставил простор за огорчен и лесен муслимански продор. Во овој период многу важно од историската анализа е моментот на формирањето на банките. Имено учествувачите во крстоносните војни до толку се обогатиле – незнаејќи како да го движат големиот капитал понатаму ги формирале и првите банки во Венеција и Ѓенова, а подоцна и во другите Западно-Европски подрачја. Постепено се развивал и банкарскиот систем, нудејќи им го она одземаното на оние од кои било одземено, секако со каматен интерес. Таквата состојба претставувало идеална формула за добивање влијание и профит суштински неработејќи ништо.
Корените и суштината на капитализмот
Капитализмот претставува една од најстара форма за уредувањето на економските односи во едно општество. Корените како и нејзината инспирација, потекнуваат од Римската Република. Затоа не случајно, сите оние општества кои ке достигнуваат капиталистички империум во еден географски реон, се повикуваат на римското право кои ги уредува односите, на римскиот начин на државното уредување и поделбата на општествената моќ, како и на римската симболика.
Низ историјата имаме настани кои ни ја повторуваат истата лекција, за развојот, и како на мали деца покрај тоа што денес имаме многу повисоко позитивистичко образование, без “вмешување” на религиите и идеологиите, сепак на крајот и денес исти настани со иста содржина ги воочуваме, само понекогаш со малку видоизменета или различна симболика и форма. Односно ни се повторува многу пати процутот, стагнацијата и исчезнувањето – процес кој веќе претходно го напоменавме и појаснивме (види За настанокот и престанокот на империите), но со разлика во тоа што од Рим па до денес, имаме римска верзија на тој процес, најверојатно затоа што таа империја е најмногу проучувана. Римската верзија на тој процес го напоменувам, затоа што и пред Рим но и по Рим, на некои региони од светот се имало формирано различни империуми, кои во ист процес исчезнале но имале сосем друг правец, идеја и односи на кои тие се темелеле. Римската тогашна економија се базирала на приходи од експлоатирање на туѓи добра. И претходно имаме примери за такви економии кои се базирале на тоа, но сепак тие не придодавале толкав фокус колку што придодавале Римјаните со нивната алчност.
Kapitalizam je nihilistički poredak ne samo po tome što odbacuje vrednosno rasuđivanje, već i po tome što uništava životvorne potencijale prirode i čoveka. Kapitalistički nihilizam nema samo anti-humanu, već i anti-egzistencijalnu prirodu. Priroda “zna” za smrt, koja je uslov ponovnog rađanja, ali ne i za uništenje života. U prirodi i u istoriji smrt otvara mogućnost za novi život: ona je po svojoj prirodi životvorna. Kapitalizam uništava sam ciklus umiranja i rađanja, što znači životvorne potencijale smrti, i proizvodi destruktivno ništavilo.
Kapitalizam ne stvara samo totalitarnu državu, već i totalitarno društvo. Zapravo, sam život postao je totalizujuća moć koja formira karakter ljudi, njihovu svest, međuljudske odnose, odnos prema prirodi… Čovek postaje uništitelj ne samo putem rada i potrošnjom, već putem kapitalističke životne sfere, što znači živeći kapitalističkim načinom života koji se odvija 24 sata i koji nikoga ne štedi. Kapitalizam primorava ljude da žive destruktivnim načinom životom i na taj način postanu saučesnici u uništavanju sveta. Sve bespoštedniji život, koji se zasniva na sve bržem odvijanju procesa kapitalističke reprodukcije, dozvoljava ljudima da opstanu samo ukoliko se ponašaju u skladu s vladajućim procesima. To je uzrok jednog od najpogubnijih oblika društvene patologije: ljudi nastoje da se liše osnovnih ljudskih osobenosti da bi mogli da prežive u kapitalistički totalizovanom svetu. U kapitalizmu čovek se ne “usavršava“ putem razvoja svojih specifičnih humanih moći, što znači kao istorijsko biće, već putem vladajućeg modela življenja koji ga lišava prirodnosti i ljudskosti. Osnov malograđanske tragičnosti je u tome, što malograđanin vrednuje sebe putem vladajućeg vrednosnog modela koji ga obezvređuje kao čoveka. Neprikosnovena vladavina principa „Pare ne smrde!“ dovodi do toga da se čovek izlaže najgorem ponižavanju i da čini najgore zločine da bi stekao novac i društvenu afirmaciju. Nije više „bekstvo od slobode“ (From), već je bekstvo od odgovornosti za uništavanje života ono što dominira u najrazvijenijim kapitalističkim društvima. To je osnov savremenog konformizma. On nema samo anti-slobodarsku, već pre svega anti-egzistencijalnu prirodu. Malograđanin skida sa sebe svaku odgovornost za uništavanje života i prenosi je na „boga“, na Sunce, zvezde, biblijska i druga proročanstva, na „tajne zemaljske sile“ koje se pojavljuju u obliku „masonskih loža“ i drugih grupa koje deluju „iz senke“. Umesto da ga sve dramatičnija kriza egzistencije pokrene u borbu protiv kapitalizma, ona ga usmerava na bekstvo u iluzorne svetove koje mu nude industrija zabave, crkve, sekte, droga, alkohol… Istovremeno, najvažniji oblik bekstva od odgovornosti za uništavanje sveta je potrošnja. Razvoj kupoholičarskog mentaliteta, što znači potpuno utapanje čoveka u kapitalističku močvaru, najpogubniji je oblik bekstva iz realnosti. I ovde se potvrđuje, da princip da kapitalizam od posledica uništavanja sveta i čoveka stvara izvore profita ima univerzalni karakter.
Современи митови поврзани со економските односи
Во последниот период под влијанието на глобалната акултура, некои митови и илузии меѓу светското население станаа многу популарни и со многу верба дека тие претставуваат “вистинската работа”. Некои од митовите држат на популарност од најстарите времиња, но денес се повторно во фаза на кулминација во нивното верување. Некои пак од нив се нови митови, но сепак имаат поврзаност и нишка со староновите популарни митови кои се наметнати во умот на современиот човек.
МИТ ЗА МОЌТА НА ПАРИТЕ, е мит кој речиси секогаш држи на популарност и верба кај луѓето, иаку суштината за кои истите се создадени е тие да служат на луѓето како помошно или олеснително средство при стоковно-прометните односи. Но бидејќи парите претставуваат ткн монополна стока, односно стока која ги мери вредностите на сите останати стоки, тие во умот на луѓето често создаваат изопачена илузија за нивната моќ. За оваа илузорна проблематика, Шекспир во своето дело Timon Athenian (Тимон Атињанинот) дава детално објаснување:
“Злато(полновредни пари)?” Скапоцено, светкаво, црвено злато?
Не, богови, не сум замолувал залудно.
Толку од него се создава црно во бело,
Неубавото во убаво, а злото го прави добро,
Старото во младо, плашливото во храбро,
А подлото во благородно.”
Шекспир директно појаснува на кој начин се гледа од луѓето према парите, и во што таквото гледиште ги преобразува истите. Првин дека тоа е “видливо божество”, кој ги преобразува сите човечки и природни својства во нивната спротивставеност, сеопшто изменување и извртување на работите, тие се збратимуваат со неможноста. Второ дека тие претставуваат сеопшта проститутка, и универзален заводник на луѓето и народите.
УВОД: Економија је производња роба за тржиште за познатог купца. То је домаћински начин пословања, да би робу коју произвођач кроз производњу произведе, на тржиште пласира и нађе купца …
Ромеите Константин и Михаил, претставувале државјани и високи чиновници во управата на ромејската држава. Очигледна е тенденцијата за „грцизирање” на Ромејското Царство и сиот тогашен историски период, со цел вклопување во историјата на модерната грчка држава и создавање привиден државно-правен континуитет, под изговор дека официјалниот јазик во Ромеја или Византија(зап. историограф.) претставувал „грчки”.
Единствено доколку ја прифатиме тезата за вулгарното значење на поимот „Грк“ и „Грција(Graecia)“, по легендата за настанокот на градот Тарас/Тарентум (според неа основан од непризнаени синови на Спартанците, кои го основале градот како колонизатори, и станал најбогат град од антиката во областа наречена како Magna Graecia/Јужна Италија), како Копиле; Копилиња од нивните оригинални именувачи на поимот – Латините/поданиците на Западното Римско Царство, со веројатна цел поданиците на Источниот дел како нивни тогашни ривали да се прикажат како „копилиња” на Римјаните на Истокот и источните провинции (Македонија, Ахаја, Тракија, Мала Азија), или како присвојувачи од страна на неримјаните по генсот, на името и државата од оригиналниот Рим во Латиум – град кој бил главен центар на Западното Царство кое пропаднало од налетот на варварите, тогаш тоа изедначување на Грција со Ромеја и не би претставувал историографски фалсификат на Западот и можеби појасно ке ни стане зошто дури и во црковнословенските записи (дури и во современите пролози на православните календари) ги наоѓаме и се прифатени овие поими и термини за Ромеја и Ромеите како Грција и Грци, секако прифатливи под услов доколку поимите Хелада/Хелени (оние од класичниот период) и Грција имаат различно етничко и географско значење. Всушност целата политичка борба на државите и до ден денес е кој владетел или која држава/империја, ке стане државно-правен па и духовен наследник на Римската Империја, дал на севкупниот Стар Рим како што имале амбиција Јустинијан и Мехмед Освојувачот, или на Западен односно Источен дел од наследството, како што имале/имаат амбиција разни западни и источни суверени владетели како Наполеон и Хитлер, Иван Грозни…
Но настрана од овие намерни извртувања на етнографските и етнолошките поими, кои се најверојатно сторени со цел да добијат посакувано значење/друго од вистинското, од политички причини, и кои нас љубителите на историјата не доведуваат во разни заплети, поентата на оваа кратко излагање се состои во тоа што помалку да се доведуваме до чудење како по светот се запознаваат/учат луѓето, во врска со овие двајца сесловенски просветители, Св. браќа Кирил(Константин) и Методиј(Михаил), дека се Грци/Византијци, кои само ладнокрвно учествувале во мисии давани од страна на Василевсот во Константинопол. Обидот со лажирање е обид да се намали нивниот цивилизациски придонес, да се обезвредни нивното значење и она најважното – да им се обезличи нивната етничка припадност како Македонци, кои беседјувале/говореле на чисто склавински/словенски мајчин јазик.
Водејќи се по логиката на меркантилизмот и усовршувајќи го истиот метод, економските системи во Западна Европа и Северна Америка создадоа состојба на надакумулација на капиталот, споредбено со останатата светска економија. И можеби тоа добро звучи, но тоа е само на момент…
Потрагата по што е можно поголема и побрза акумулација на капитал, односно со фокус кон остварување на што е можно поголем профит кај поголемиот дел од светската економија, денес доведе до тоа истата да е неодржлива, заоштрувајќи ја социјалната нееднаквост и загаденоста во природата. Точката на акумулација е достигната до оној степен, да вложениот капитал не создава вишок.
Мудрите луѓе велат дека хартијата трпи сè! Дека е навистина така, како за пример ке дадам ситуација, која верувам дека повеќето од македонските граѓани денес се имаат соочено но и ја имаат воочено следнава состојба:
Секој кој ке оди во некоја јавна здравствена установа ке забележи, најчесто прикажано на влезовите во одделенијата, копиран дел од Законот за заштита на правата на пациентите. Проблемот се состои во тоа што истите тие права стојат само на хартија. Ниедно од тие права реално не функционираат во пракса, дури ни најосновните начела!? За споредба од поранешниот систем на социјализмот (СР Македонија), за таков закон ретко некој претпоставувал дека и постои или дека би требало да постои во пишана форма, затоа што суштината на Законот за правата на пациентите на тогашните лица вработени во јавните здравствени установи, таа им била општо позната и општо прифатлива.
Тоа како општо познато го разбрале во текот на нивното претходно предзаконско запознавање и образување – состојба на предзнаење! Тоа образување би го нарекол морално обликување.
In contemporary capitalism, movements are created of growing numbers of homosexuals, which would, according to Marx’s “humanism-naturalism”, fall under the classification of degenerated sociability and, consequently, degenerated naturalness. Homosexuality does not have to do with the “deranged” biological nature of man (man is a heterosexual being and has an organic predisposition for pederasty), but rather with the ruling social relations and the corresponding value challenges. It is not about the “sick man”, but a sick society. We should, therefore, not treat people, but create a “healthy society” (Fromm), in which healthy people could develop. Homosexuality is a concrete social (historical) phenomenon which is conditioned by the nature of the ruling order. It is a form in which a certain value system manifests itself, which governs relations between the sexes and as such is a concrete type of social functioning. The ancient homosexual Eros has had a significantly different nature from the capitalistically conditioned homosexuality. The homosexual community of today is one of the forms in which capitalistically degenerated sociability manifests itself. The development of homosexual relations corresponds to the disintegration of the family as a humanized natural community and conversion of marriage into an economic community. Homosexual communities receive the legitimacy of “sociability” not in relation to family as a humanized natural community, but in relation to the desperate loneliness created by capitalism. Homosexual community is the ultimate form of capitalistically degenerated family, whereas the development of pederasty contributes to removing the possibility of making the family a humanized natural community. At the same time, by destroying man as a natural and human being, capitalism destroys authentic sociability, sterilizing Eros and, thereby, destroying the society’s capacity for biological reproduction. “Reproduction of society” has become a segment of destructive capitalist reproduction, which is, like all other areas of life, based on the principle of “Money does not stink!”. Artificial insemination, the sale of semen materials, the rental of uteruses, the sale of children – these are all legal and legitimate forms of capitalist reproduction. Capitalism draws into its existential and value orbit the increasingly pernicious consequences that it produces, assigning them an institutional status and turning them into a means for its own development.
Позитивизам или позитивистичкиот пристап, претставува сфаќање или метод кој се однесува на проучувањето и осознавањето на работите од страна на човекот. Овој(аа) метод/теорија за прв пат го има изнесено французинот Огист Конт(Auguste Comte), кој воедно бил и ученик на Сен-Симон(Henri de Saint Simon).
Главниот проблем кај позитивистичкиот пристап кон работите, претставува доказниот метод. Имено доколку „нешто“ може да се докаже – тогаш тоа според овој метод постои, но доколку неможе – тогаш тоа „нешто“ се отфрла како реалност. Се запрашувам, дали е возможно човек да има можност да ги истражи сите планети и сите Закони кои постојат во физиката? И дали доколку истиот не ги докаже и не обезбеди докази за нив, тие не треба да постојат како идеи, теории и хипотези – просто како реалност?
ЗА МЕТОДОТ НА ИСТРАЖУВАЊЕ НА СОЦИОЛОГИЈАТА НА БЕЗБЕДНОСТА
Релациите помеѓу општествените појави (и мрежите на релации кои ги создаваат) научно се истражуваат со различни социолошки методи, па следствено на тоа, и кај истражувањето на релациите помеѓу безбедносните појави и другите општествени појави, нивните длабински нивоа (длабинските нивоа помеѓу многуте мрежи на релации), нужна е научната употреба на социолошкиот метод со кој би се утврдувале научни сознанија, кои понатаму би ја граделе научната теорија на Социологијата на безбедноста.
При тоа, суштинско методолошко правило при употребата на социолошкиот метод во истражувањата на содржините од социолошко-безбедносната научна област (научната област на Социологијата на безбедноста), треба да претставува неговото нужно адаптирање на сознајната природа на предметот на истражување.
ПРЕДМЕТ НА СОЦИОЛОГИЈАТА НА БЕЗБЕДНОСТА
Од одредени елементи кои произлегоа од поставувањето и конструкцијата на научниот проблем кој се однесува на втемелувањето на Социологијата на безбедноста, можеа да се согледаат и базичните елементи на содржината на нејзиниот предмет на истражување. Имено, предметот на истражување на Социологијата на безбедноста, најопшто (од аспект на формалната страна на неговото одредување) би го определил во влијанието на општеството на безбедноста и безбедноста на општеството, односно во МЕЃУСЕБНОТО ВЛИЈАНИЕ НА ОПШТЕСТВОТО И БЕЗБЕДНОСТА и истиот вака одреден претставува меѓузависен, повеќеслоен и комплексен однос чија содржина ја сочинуваат две основни и клучни категории (содржински елементи): општеството и безбедноста.
Вака одредена, содржината на предметот на Социологијата на безбедноста има своја предметно-поимна автономија која имплицира и на предметно-поимна засебност на оваа нова научна дисциплина во однос на другите науки и научни дисциплини. Следствено на тоа, предметот на истражување на Социологијата на безбедноста, сметам дека е автентичен и јасно определен, врз основа на што истата претставува автентична научна дисциплина.
ПРОЛЕГОМЕНА ВО ПОСТАВУВАЊЕТО И КОНСТРУКЦИЈАТА НА НАУЧНИОТ ПРОБЛЕМ КОЈ СЕ ОДНЕСУВА НА ВТЕМЕЛУВАЊЕТО НА СОЦИОЛОГИЈАТА НА БЕЗБЕДНОСТА
Како и кај секое научно творештво, така и кај облиците на творештво од научното поле на општествените науки и конкретно, од научната област на безбедносните и социолошките науки, суштински елемент претставува создавањето на нови научни вредности. За да се создаде нова научна вредност потребно е да се постави и реши одреден научен проблем со што ќе се придонесе и кон развојот на научното сознание. Конкретно, примарна цел на овој труд не е создавање нова научна вредност (истата би била само евентуално поволен научно-теориски исход), туку поставување на научниот проблем кој се однесува на утврдената релација помеѓу општеството и безбедноста, од кој проблем и се разви научно-истражувачкиот процес на утврдување на теоретски основи за една социолошко-теориска анализа на безбедноста, односно се разви идејата за втемелување на Социологијата на безбедноста како нова научна дисциплина во системот на општествени науки (конкретно, во Република Македонија). Фактички, наведеното претставува почеток на еден научно-истражувачки процес на утврдување на теоретски основи кои ќе овозможат понатамошно утврдување и на предмет, систем на методи, фонд на научни знаења (теорија), категоријален апарат, а и филозофски претпоставки на оваа концепција (за создавање на нова научна дисциплина).
Имено, проблемот за кој сметам дека е научен, а кој се однесува на релацијата помеѓу општеството и безбедноста го изведов откако ја проучив (за мене) достапната литература во која се изнесени резултати од одредени теориски истражувања кои се однесуваат на врската помеѓу одредени општествени појави и безбедноста како посебна општествена појава, при што утврдив празнина во теориското знаење за тој сегмент од општествено-безбедносната стварност, односно немање доволно теориски информации (меѓу другото, и во облик на клучни теориски категории) кои во облик на теориски основи би овозможиле покоректно научно осветлување на влијанието кое елементите на општеството го имаат врз безбедноста, како и обратно, влијанието на безбедноста врз истите. Наведеново не треба да се разбере како тврдење дека досега не се доволно истражени одредени релации помеѓу одредени општествени појави и безбедноста како посебна општествена појава, туку како утврдена научна потреба од теориско објаснување на фактите за релацијата помеѓу општеството и безбедноста (на општо теориско ниво), која релација содржински е одредена со нивното меѓусебно влијание. Значи, суштината, односно една од клучните точки на проблемот на релацијата помеѓу општеството и безбедноста се состои во нивното меѓусебно влијание кое е генерирано од релациите, односно од мрежата на релации помеѓу безбедноста како посебна општествена појава и другите општествени појави.
Устав или Уставни конвенции?
Во современиот свет сме запознаени дека сега постојат два типа на устави. Едниот претставува устав кој на еден свечен настан официјално е прогласен, и со тоа го нарекуваат како пишан устав и устав кој нема свечено прогласување, туку е граден со конвенции низ текот на времето, и го нарекуваат како непишан устав.
Во моментов преовладуваат формалните пишани устави. Но пишаните устави се релативно нова појава во уредувањето на односите помеѓу властите во едно општество. Главни покренувачи на оваа појава се Француската Револуција, со која денес речиси сите држави се идентификуваат, губејќи ја својата автентичност во уредувањето на односите, заедно со Американската Револуција која во тој период во голем дел ги прати идеите на Сен-Симон и Џон Лок. Со тоа разбираме дека овој тип на свечено прогласен устав, е западен модел за уредување на односите во државата и општеството.
Пред да се случат овие настани од мундијалната историја, низ светот претходно, речиси неколку милениуми од материјално-пишаната историја, бележиме доминација на уредување на односите со конвенции. Конвенцијата доколку се употреби во уредувањето на односите во државата, означува договор со правила во кој страните на кои се повикуваат правилата мораат да ги следат и почитуваат.
За задржување на својата автентичност, Англија претставува добар пример, каде што имаме серија на „стари” правила од нивниот непишан Устав кои се во примена и денес. Тука се познатите Magna Carta Libertatum и Habeas Corpus Act, договори или правила со кои се уредиле односите преку усогласување помеѓу тогашните лордови – општествената елита и носителот на извршната власт – монархот/King.
Поим за матрикс, и негов израз во наши општествени услови
Имаме повеќе дефиниции кои можеме да ги пронајдеме доколку пребаруваме по интернетот за „Матриксот” како филозофски поим. Серијалот на истоименуваниот многу популарен филм, ни зборува за буквална лажна (просторна и предметна) реалност. Дури и начинот на кој е прикажуван истиот, укажува дека сценаристот на филмот најверојатно е поттикнат од Светите Списи кои зборуваат на друг јазик и форма за иста или слична работа. Дефинициите од „Merriam-Webster” можат полесно да ни ја откријат суштината на овој поим. Особено за нас во овој случај се погодни првите две дефиниции кои матриксот го опишуваат како:
1) „нешто (како што e ситуација или збир на услови), во кое се развива нешто друго или формира” и
2) „нешто во форма на шема со линии и простори”.
Без разлика која од овие две ке ни помогне полесно да го разбереме поимот матрикс, истиот е многу очигледен дека се случува во нашето општество, кое го разорува, одвојува од вистината и поларизира до крајност во повеќегодишен период. Двете развиени „нешта” во облик на форма или простор, или гледишта кон работите во политичко-општествена смисла, особено станаа очебијни и се појавуваат во медиумскиот простор сѐ почесто со позажестена реторика тие чудовишни матрикса/чудовишни нешта, по условно кажано нерешениот резултат од последните собраниски избори во Македонија, изразувајќи си го својот развиен „простор/ум”, развиен кај некого (поголем број) од стварна заблуда предизвикана од необразуваност или незапознаеност, или пак од патос (емоции) предизвикан од ласкање, страв од осаменост и осуда, а кај други (во помал број: оние „матрикс-развивачите”) од лукави намери и мотиви. Тие два чудовишни матрикса, неможеме никако друго да ги именуваме, освен по име на нивните развивачи – македонските партии. Едниот е условно речено „вмровски матрикс”, а другиот „сдсмовски”. Би можеле да ги именуваме и по име на партиските лидери, но во процесот на развивањето се гледа дека учествуваат повеќе интересовни групировки.
Првин би сакал малку да се навратиме во зачетоците на „демократијата” (demos=народ, kratein=владеење, односно владеење на народот) Атина, V век пр. н.е., во не толку далечна историја ако го сметаме периодот кога човекот за прв пат почувствувал потреба (социолошка, биолошка, економска) односно егзистенцијална потреба за да живее и функционира во заедница. Првично ваквиот концепт на уредување на државата е основан од луѓе-филозофи (љубители на мудроста) и мислители, кои секако биле вклучени во политичкиот живот на тогашната античка Атина, и истите сметале дека оваа нова идеја е идеолошки сосема коректна односно применлива за подобрувањето на животот во заедницата, преку вклучувањето на сите граѓани во политичките процеси на едно општество и држава.
Демократијата како и сите други државни уредувања кои доаѓаат во примена подоцна во човечката цивилизација, првично „на лист” имала димензија на нова ера во организирање на државата, односно намалување на моќта на монарсите (од mono=еден и arkh=првенец), и „благородните владетели” – олигарси или луѓе кои со самото раѓање низ нивните вени течела „плавата крв” (наследна моќ по пат на крвно сродство) со што би се ставило крај на истата привилегија, односно дискриминација врз останатото население во заедницата. Демократијата како „идеологија” (затоа што дотогаш немала примена во ниту една држава) најпрвин ке им послужи на граѓаните во Англија и Франција во XVII век, на кои преку процес на граѓански крвави војни и насилно уривање на тогашните апсолутистички монархии, ке се изборат општествено-политички промени кои ке послужат за активно вклучување на обичниот граѓанин/државјанин во општествените процеси – во создавање на ткн. парламентарна/собраниска демократија.
The son of a doctor, Aristotle was born in the city of Stagira in Macedonia in the year 384 BC, and was educated at Plato’s Academy. When his mentor Plato died in 347 BC, the Macedonian went home and became the tutor of Alexander, the son of King Philip of Macedon. His pupil, who later gained the suffix ‘the Great’, was rather fond of his teacher, and is supposed to have said, “I am indebted to my father for living, but to my teacher for living well.”
Aristotle stayed at the court of Alexander until 335 BC, when he founded his own academy, the Lyceum, in Athens. He remained in Athens until 323 BC, when anti-Macedonian sentiments forced him to leave. “I will not allow the Athenians to sin twice against philosophy” he said, with reference to the execution of Socrates, and fled to the island of Chalcis, where he died a year later, in 322 BC.
Reading Aristotle is easier than you might think. Even those who are not able to read him in the original Greek(firstly known as “Koine” language) cannot fail to be enamoured by his enthusiasm. A fascinating thing about Aristotle’s Politika (in English normally translated as The Politics), for example, is the way this enormously erudite man got carried away in his lectures. For instance, Aristotle simply could not help telling his students about a certain Hippodamus, the son of Eryphon. That Fifth Century BC Athenian was “the first man not engaged in politics to speak on the subject of the best Constitution.” According to Aristotle, this first philosopher of politics was “somewhat eccentric in his general mode of life owing to his desire for distinction… [he] lived fussily, with a quantity of hair and expensive ornaments and a quantity of cheap clothes – not only in winter but also in the summer” (The Politics II, 1268a).
This is perhaps a glimpse of how entertaining Aristotle could be when he lectured in his Lyceum – how he could spellbind his audience with seemingly irrelevant but highly entertaining anecdotes. But his aside about Hippodamus also suggests that Aristotle – the founder of psychology, political science, logic, poetics, physics, biology, and many other disciplines – had a childlike joy in telling his audience about all he knew. No wonder Cicero (106-43 BC), the Roman statesman and philosopher, noted that Aristotle’s writings were veniet flumen orationis aureum fundens – “like a pouring out of gold” (Academia Priora, Book II). And yet we don’t even have Aristotelian treatises: his only surviving books are lecture notes.
Kada je 1999. godine arheolog i antropolog dr. Stašo Forebaher otkrio drevni ilirski hram u pećini Spila nadomak Orebića njegovo otkriće je privuklo veliku pozornost domaćih i stranih medija, među ostalima National Geographica i Discoveryja. Kad je kasnije među artefaktima iz Spila pronađen i puni krug zoodijaka sastavljen od krhotina slonovače, izazvalo je to nemalu enigmu, jer znanstvenici nikako da shvate i prihvate da drevni tzv. Iliri nisu bili skup nekih divljih domorodaca već uzvišena civilizacija kojoj vrhunac duhovnosti svakako nije bilo lupanje kašikama o lonce za vrijeme pomrčine.
Razlog zbog kojeg nisu preživjeli ilirski spisi, pa o Ilirima učimo od njihovih dušmana, je dvojak. Prvi je svakako taj da je društvena superstruktura antike bila prvenstveno duhovna i kao takva bila protiv linearnog i fonetskog pisanja stoga što takav način prenošenja znanja sam po sebi ne može ni blizu interpretirati božansku mudrost koja se uopće ne može linearno izraziti niti sabiti unutar ograničene, materijalističke logike ljudskog razuma. Dakle, čemu uopće pisati o božanskoj mudrosti van simboličkog jezika prostornih odnosa, Euklidske geometrije, matematičkih kodova i kozmičkih simbola, kad linearno, fonetsko, dijaboličko pisanje nije ništa drugo do pišanje po pravom znanju?
УВОД: Двадесети век је на измаку, ако би смо покушали да одредимо које појаве карактеришу ово историјско раздобље, спорт би свакако заузео посебно место. Спортски спектакли постали су најзначајније …
У савременом капитализму стварају се покрети све бројнијих хомосексуалаца који би по Марксовом „хуманизму-натурализму“ спадали у дегенерисану друштвеност и на тај начин у дегенерисану природност. Не ради се о „поремећеној“ биолошкој природи човека (човек је хетеросексуално биће и има органску предиспозицију за педерастију), већ о владајућим друштвеним односима и њима одговарајућим вредносним изазовима. Није реч о „болесном човеку“, већ о болесном друштву. Не треба, стога, лечити људе, већ треба створити „здраво друштво“ (Фром) у коме ће стасати здрави људи. Хомосексуалност је конкретна друштвена (историјска) појава која је условљена природом владајућег поретка. Она је облик у коме се појављује одређени вредносни систем који уређује односе између полова и као таква је конкретни вид друштвеног функционисања. Антички педерастички Ерос има битно другачију природу од капиталистички начин условљене хомосексуалности. Хомосексуална заједница данас један је од облика у коме се појављује на капиталистички начин дегенерисана друштвеност. Развој хомосексуалних односа одговара распаду породице као оплемењене природне заједнице и постајању брака економском заједницом. Хомосексуалне заједнице добијају легитимност „друштвености“ не у односу према породици као оплемењеној природној заједници, већ у односу према усамљеничком безнађу које ствара капитализам. Хомосексуална заједница је крајњи облик на капиталистички начин дегенерисане породице, а развој педерастије доприноси укидању могућности стварања породице као оплемењене природне заједнице. Истовремено, уништавајући човека као природно и људско биће капитализам уништава аутентичну друштвеност чиме стерилише Ерос и на тај начин уништава могућност биолошке репродукције друштва. „Репродукција друштва“ постала је сегмент деструктивне капиталистичке репродукције која се, као и све друге области живота, заснива на принципу „Паре не смрде!“. Вештачка оплодња, продаја семеног материјала, изнајмљивање материце, продаја деце – све су то легални и легитимни облици капиталистичке репродукције. Капитализам увлачи у своју егзистенцијалну и вредносну орбиту све погубније последице које производи дајући им институционални статус и стварајући од њих средство за свој развој.
ПОЛИТИЧКИОТ СТРАВ, ПОНИЖУВАЊЕТО И НАДЕЖТА ВО БЕЗБЕДНОСНИОТ ДИСКУРС НА МАКЕДОНИЈА
Францускиот геополитиколог Доминик Моизи пред неколку години ја презентираше тезата за тоа како емоциите ја обликуваат (меѓународната) политика. Според Моизи, во светот доминираат три емоции: надежта, понижувањето и стравот. Иако неговата теза се однесува на долгорочното геополитичко влијание на наведените емоционални блокови на глобализацијата, сепак, според мојата размисла, низ оваа теориско-методолошка матрица на Моизи можат да се мапираат политичко-партиски детерминираните и безбедносно релевантните емоционални обрасци на политички произведениот страв, односно политичкиот страв, на понижувањето и на надежта во земјава… Овие емоции се амалгамирани низ индикаторите изведени од развојот на внатрешните општествени состојби, надворешно-политичките определби, влијанијата од непосредното и поширокото опкружување и неговите, евентуално, инсталирани и присутни, „политичко-агентурни елементчиња” во земјава, никогаш до крај развиеното јавно мислење, политичко-партиските изјави, (не)скапите архитектонски (квази)стилови, (квази)уметничките продукции, и во врска со нив, (не)присуството на барем мнозинско генуино естетско доживување, итн…
Во блиска иднина ке има сериозен недостиг од квалитетна храна и вода, со можност во некои региони во светот да има нивен недостиг целосно како продукти!
Она што допридонело и ке придонесува до оваа состојба, во најголем удел учествува меркантилистичкиот поглед кон општествените економии, во кој за да се постигне што е можно поголема акумулација на паричен капитал, односно да се постигне што е поголем вишок на профит, дозволува и оправдува да се загрозува квалитетот на сите продукти кои се пласираат на пазарот, без разлика дали се основни за опстанокот на човечките битија.
Речиси секаде во светот каде што се изучува економијата на општ план, секогаш првин догмата налага да ги запознае поучуваните со овие два правци, ако не со нивната филозофија, барем со нивната терминологија и основачи, што е случај и пракса во македонската образовна догма. Но колку навистина се битни овие два правца, две филозофии и начини на размислувања, ке увидиме само кога подлабоко со помош на анализа ке ги разработиме.
Инспириран од еден разговор со мој роднина и пријател, воочивме еден проблем околу можностите кои им се пружаат на различните генерации. Овој проблем, всушност укажува на тоа дека прогресот околу можностите има граница до која може генерациите да одат.
BLAŽENI KNEZ VLADIMIR
Društveno-politički život krajem X i početkom XI stoljeća karakteriše period dominacije bugarskih i makedonskih careva. Tako je prilikom vizantijsko-makedonskog rata /991-995/ stradala i Duklja, a tom prilikom Samuilo je sebi potčinio sve gradove u Duklji.
U vrijeme Samuilovog napada, Dukljom je vladao knez Vladimir, a na katedri dukljanske crkve nalazio se nadbiskup Ivan. O pohodu cara Samuila na Duklju imamo podatke, kako kod vizantijskih istoričara (Jovan Skilica), tako i kod Popa Dukljanina. Oba istorijska izvora prikazuju kneza Vladimira kao časnog i hrabrog državnika.
Međutim, podaci koje nam daje Dukljanin imaju osobitu važnost s obzirom da ”ni jednoj osobi u svom Ljetopisu nije Dukljanin posvetio toliko pažnje i prostora kao Vladimiru, a oko njegove glave ispleo je čudesnu svetačku legendu, koja je sigurno u narodu i prije postojala, pa ju je on samo zabilježio kako ju je znao i čuo od drugih.”
Zbog svoje državničke hrabrosti i istinskog mučeništva za svoj narod, život kneza Vladimira i danas predstavlja značajnu istorijsku smjernicu u razvoju crnogorskog državnog i duhovnog identiteta.
Историографски значај
Овој православен и македонски светец е роден во 840 година по Христа, без познато место на раѓање, ниту познато семејно потекло. Таквата оставена мистериозност за потеклото на овој свет човек, може да се согледа дека е од намерни причини, каде мотивот за таа намера можеме да го откриеме следејќи го климентовиот поглед и сфаќања за светот, во кој славата, потеклото и сите останати овоземни и плотски искушенија се оставаат преку воздржание настрана како небитни, оставајќи простор за страственост само за онаа Слава за која зборува Христијанската вера. Таа оставена историографска мистериозност околу потеклото на Св. Климент, дава можност денес за манипулација на историските периоди, од страна на разни институционални умови кои сонуваат за некакви национално-романтични идеи, заборавајќи за суштината. Но тоа е нивен пад во искушението, од кој и невините мораат да трпат од штетите сторени од поделбите и создаденото чувство на меѓунационална нетрпеливост.
Very often in everyday speech we use terms like “Idiot”, “idiotic” or “idiocy” in attempt to offend anyone when we are involved in angry dialogue, also when we are in conflict with someone, or when we want to someone to make it clear that with somebody something is not okey. This frequent use not always, but in most occasions they are used by people inaccurate, and users have wrong opinion about meaning of this terms. The term is originated from Idios, Idiota and the cleaner meaning is private person or someone’s private or personal matter, by which it mean for those people who are ignorant and not interested nor involved in the societal matters or matters of general interest, strictly defining in its life only for matters of personal interest. Today the common language, use often this word to refer to some people that they are mentally disabled, which in the case of cleaner meaning of the word it is possible that someone not to be mentally retarded and to have intellectual development on satisfactory level, yet still to be a person with strict views for their own personal interests, ignoring the societal one. By the way that kind of people represent the majority in nowadays societies, compared to those who think and are interested in general good. To becoming a better picture of what majority of people we addressed, better we will understand if we see the clear interpretation of contemporary russian philosopher Aleksandr Dugin with his notion that “idiot is kind of person who has only one thing – private property.”
ВМРО
Внатрешно Македоно-Одринска Револуционерна Организација, е политички субјект кој од Рилскиот конгрес до формирањето на комунистичката партија, беше единствена политичка матрица на Македонскиот народ. Оваа организација до пред Рилскиот конгрес одржан во 1905 година, претставуваше единствена и обединета организација. По овој конгрес, политичките фракции со кои различно се нудеа решенија за македонското прашање, беа зголемени и се повеќе харизматичните фигури со кои Македонците се идентификувале, станувале се поразединети и послаби во ефективноста и делувањето. Оваа организација е составена претежно од војводи и чети, со потекло од селските средини. Радикална измена во начинот на војувањето и раководството настанува со Тодор Александров и Ванчо Михајлов, каде што од четнички начин на војување преминуваат во тероризам, со што се и видоизменува карактерот и принципите на ВМРО, од претежно селски во градски, најчесто во градовите каде што имало силна македонска емиграција во Бугарија. Таквите измени донесоа и послаб контакт на организацијата со народот во Македонија, како и премини од колективни интереси во лични.
Овој термин претставува еден од најмотивирачките, во погледот на човековото делување. Затоа воедно претставува и термин кој е еден од најизманипулираниот низ историјата и вековите. За да ги избегнеме овие моменти, потребно е појасно да ги образложиме работите поврзани со прогресот.
Прогрес би го дефинирал, како изменување на нешто претходно, кон идно подобро, односно подобрување.
Ако одиме според логиката на Хегел, тој вистинската човечка слобода ја согледува како услов, кој има свесно спознавање на рационалната нужност. Откако ке се спознаат минималните нужности или услови, дури тогаш одредена личност може да стапи во остварување на слободата.
Наједноставна дефиниција за слободата на индивидуалецот, би претставувала како човекова можност да си ги оствари своите материјални и духовни потреби.
Поим за Геостратегија
Многу често денес меѓу новинарите и емисиите кои се емитуваат преку мас-медиумите, кога се води разговор или дискусија на тема поврзана околу политичките потези на силните држави, и кога неможе детално да се заклучи и појасни зошто е така одлучено за некој конкретен потег, се истакнува од страна на соговорниците дека тоа е сторено од „геополитички и геостратешки причини”. Често дури се меша поимот геополитика и геостратегија, зборови кои иаку привидно изгледаат дека имаат исто значење сепак се поими кои имаат друга смисла во научните кругови.
Што е Запад а што е Исток во нашиот случај ?
Зошто овие две страни од можните четири, најчесто и намерно се избираат за употреба во разни текстови и дела од страна на оние кои себеси се сметаат за припадници на тие поими, односно од „Западњаците” и „Источњаците”? Денес со овие две одредници постои тенденција да се означат во политичка смисла оние држави кои се доминантни со својата воено-економска моќ, па со тоа конзумација на терминот „Запад” прават Соединетите Американски Држави, иаку најчесто од обичното население под „Запад” се разбира географско и политичко припадништво на сите држави и нации кои се западно од Средна Европа заедно со Скандинавија, се до Северна Америка. За терминот „Исток”, современа тенденција прави конзумација на поимот од страна на Руската Федерација, а на моменти и Кина. Ако на овие денешни тенденции направиме споредба и со историската пракса, ке разбереме дека од обичното население онаа земја-држава која во одреден момент има најголема воено-економска моќ и влијание, во обичај влегува таа земја-држава првин да паѓа напамет во секојдневниот говор. Пример некогаш со Запад се означувало Рим, а со Исток се означувало Персија и Индија. Од јапонска географска гледна точка, имаме спротивности со нашиот географски поглед, односно за нив на Запад е Русија и Кина, додека на Исток е САД, но во секојдневниот јапонски говор САД и понатаму останува „Запад”, бидејќи долгогодишно така се претставувала таа земја таму, како претставник на „западна” филозофија, „западен” начин на живот итн. За да се разбере зошто постои тенденција во вид на борба кој да го присвои терминот, или кој да се прикаже како најзначаен кога ке се споменат тие две географски одредници, мора да се погледне првин низ историскиот контекст. Ние имаме разбирање за „Запад” дека таму припаѓаат Англија, Франција, Германија, САД и други, затоа што во минатото сите тие држави имале примат и конзумација на терминот Запад. Во нашата колективна меморија сите тие држави останале да важат како силни и моќни. Сите тие држави намерно во својот зенит користеле и римска симболика, и се повикувале на ткн. римско право, се со цел да се прикажат како наследници на стариот западен од нас град (некогаш империја) Рим. Идејата на Рим е раст и развој на сметка на другите, со освојување и грабање, под идеал за супериорно потекло од другите народи и нации. Дури и највисоките државни функции во некои од западните држави во својот зенит носеле имиња од римскиот диктатор Цезар, и се јавувале во вид на Кајсар, Кесар и слично ним, зависно од јазикот. САД денес е налик на некогашната Империја основана од градот Рим. За конзумација на терминот Исток, многу повеќе е заинтересирана Руската Федерација, и не случајно. Таа денес го враќа стариот концепт за „Трет” Рим, односно династички наследник на „Вториот” Рим – Источна Римска Империја(во оригинал по василевсот Ираклиј како Василеја тон ‘Ромајон/Βασιλεία τῶν Ῥωμαίων). Таму Цезар би требало да се јавува како Цар.
Същата ли беше историята преди многозначителните разкопки на старите цивилизации в Азия и Eгипет? Аз, макар да е казано, че след Христа пророк не бива, ти предричам, че и заварената стара цивилизация на Балканския Полуостров, а ако щеш и на цяла Европа, ще даде нов цвят и блясък на историята и ще освети това, което аз предричам и сега ти се вижда чудно. Недей се чуди. Стъпи нависоко и погледни към течението на времето и събитията. Ще видиш три народа: Славяни с хиляди племенни имена, първобитните тукани (туземци), колонисти елини и група латински племена. Другата група е тевтонската, която е нахлула от суровия Север и самата тя сурова като него. След това е дошъл манджурският клин и се е забил в сърцето на славянството, та го е разпукал на глиби. Славянската люлка не е Север, колкото и да го повтарят и да се опитват да го доказват. От Балканския Полуостров и Южна Европа са се разселили Славяните на Север, но тогава те не са се наричали Славяни, а това голямо море е имало особени свои местни имена и средища.
Ударна фраза „Бог је мртав“ претставља писатељски израз савремене неверице. Много је изражено у овој фрази која не може се наћи у многих прозних израза савременог атеизма и агностицизма. Успостављена је живописна разлика између претходног периода када је човек, који је веровао у Бога и је утемељивао свој живот и институције према Њега, и новом периоду за чијим становницима је ово некада свепросветитељско сунце сада постало избрисано, и јавила се потреба да се новоме животу и друштву омогући нова оријентација.
Како главен водич низ сите социјални елементи на секое цивилизирано општество, односно како главен показател на развиеност (закржлавеност) на духот на луѓето кои го сочинуваат потесниот круг на истото, се смета дека се моралот и етиката.
Самата подложеност на манипулација, преку свесно наметнување од страна на повеќе субјекти (медиуми, социјални мрежи, секојдневното човеково општење), генералното мислење (оформување на општествената свест), во сооднос со тоа дали одредено однесување, размислување или постапување на одредена целна група, се менува односно креира ново толкување за тоа дали нешто кое како предмет на моралот е само по себе „добро” или „лошо”, морално или aморално. Ова свесно менување и оформување на свеста кај луѓето е секогаш детално разработена од одредени структури, кои денес поради своите геостратешки интереси имаат за цел на голема врата да ја внесат луцидноста на тоа дека не треба да постојат било какви бариери односно табуа во човековото однесување, и преку неа неретко истата целна група да биде подложна на манипулација (глобално и локално).
На ивицата на изгревот кој штотуку почна, се простре една долга сончева линија во зародиш да го најавува изгревот. Мојата мајка Невена ме гледаше низ отворената врата и ме будеше, ама онака тивко мајчински: Стани, ајде, полека отвори ги очите размрдај се во креветот и ќе одиме да го береме тутунот, зошто потоа ќе биде многу голема жештина, тој ќе овене. Иако ми го кршеше сонот, јас не се лутев, знаев дека се мора и тоа така треба, парите не гонеа, мораше да се платат студиите, скапи беа а стипендијата куса па неможеше ни до десетти во месецот да ме прехрани. Ах, тие тутунарски денови… претешки беа за неа, сама се бореше со сите тие маки, ние како деца околу неа и помагавме, онака колку толку да и олесниме. Ние сме четири деца, татко ми беше главен магационер а мајка ми домаќинка. Јас бев најстарата, сите други помали од мене и мораа да работат по нивата со тутун. Што подразбираше тоа домаќинка, само јас знам. Тоа беше најтешката професија. Сама да одгледа четири деца, да работи низ куќи, да меси леб, баклава, чоколадо големо во тепсија, онаа бакарна, да носи сама вода од чешмата со две чепурки, која не беше блиску, и со таа вода да ги пере облеките на немирните братчиња кои најчесто беа валкани, исто и на нас девојчињата, но ние некако бевме повнимателни и не се валкавме како нив. Да преде волна, да плете џемпери за сите нас и за татко ми, во пресрет на зимата, па ракавици, шалови, плетени капи за браќата, оние како рицерите што ги носеа преку глава, со отвор само очите, носот и устата да и се гледаат, да ткае килими, да чисти, да готви… Навистина неможам се да набројам, премногу задолженија има домаќинката. А можеше да биде кафекуварка во фирмата каде што работеше татко ми, но едно тој беше малку љубоморен по природа, друго децата требаше да ги чува и за нив да се грижи а покрај тоа и за се друго. Згора на тоа кога јас најстарата пораснав и стасав за студии, ги слушнав ноќта како шепотеа: Мораме една нива да пазариме под наем, да посадиме тутун за да се покријат трошоците за студии, нека учи рече татко ми и се согласи: Ако треба и куќата ќе ја продадам, само таа нека учи. Тој изгрев сеуште ми ги боцка очите а таа долга прва остра линија која сонцето ја протегаше и влегуваше во мојата соба, точно во очите ме бодеше секое летно утро…
Овој ден 11 Октомври, во историографска смисла се смета дека е денот кога во 1941 година започнало востанието на Македонскиот народ против окупаторот преку НОБ. Со тој чин Македонците самостојно и народно организирано објавиле антиквинслишка насока и антифашистичка борба. Постојат забележани сведоштва и пишани историски материјали кои укажуваат дека и пред 11 Октомври, имало самостојни дејствија против окупаторот. Таквите рани дејствија се одвивале месец или повеќе претходно пред месецот Октомври 1941 година. Но овој датум е одбран затоа што се смета дека оттогаш се започнало со организирање на помасовни одреди и востанички формации, заедно со нападите кон окупаторот. На 11 Октомври во Прилеп преку три востанички групи составени од вкупно 16 партизани биле нападнати позициите во прилепско на окупаторот. Околу овој датум биле создадени или се осознало за Козјачкиот одред кој бил формиран кај месноста Студена вода и Карадачкиот одред кој бил формиран кај месноста Менкова колиба. Постои и сосем безначаен спор со мал интензитет помеѓу постарата генерација за тоа кој е првиот Град-Херој, односно каде првин пукнала „првата пушка”: Куманово или Прилеп? Без разлика на тоа, севкупните дејствија на партизаните на територијата на цела етничка Македонија, од овој датум до 1945тата година, капитулацијата на Италија, повлекувањето на германските единици, како и размрданиот англо-саксонски „синџир” на Полуостровот, создале услови кои овозможиле простор за здив од главните антагонистички политичко-моќни сили, и преку вооружена борба се дало позитивен плод за народот, каде преку првото заседание на АСНОМ во манастирот Св. Прохор Пчински, Македонскиот народ ја официјализирал својата политичка победа преку создавањето на сопствена македонска држава.
Sve započeo Pavel Šafarik
U naučnoj polemici o slovenskoj pradomovini u proteklih sto sedamdeset i četiri godine izneseno je mnoštvo pretpostavki. Međutim, malo će ko danas o tome kazati koju riječ više i eventualno navesti još neku teoriju pored one opštepoznate – karpatske. Jer, ova teorija suvereno je vladala na našim i drugim prostorima u devetnaestom i dvadesetom vijeku, a i danas se po inerciji stavlja na prvo mjesto, pri čemu nerijetko drugo ostaje upražnjeno.
Način na koji je karpatska teorija izlagana u školskim programima, javnoj upotrebi i naučnoj problematici potpuno je zaklanjao drugačije viđenje slovenske istorije i migriranja slovenskih plemena, bez obzira što su pisani izvori i brojna imena naselja i rijeka u drugim krajevima Evrope široko ukazivali na takvu mogućnost.
Temelje naučnoj potrazi za prapostojbinom Slovena postavio je slovački naučnik Pavel Jozef Šafarik u prvoj polovini 19. vijeka. Ovaj veliki proučavalac slovenske istorije i kulture je u knjizi “Slovenske starine” (1837) na osnovu analize istoriografskih izvora postavio teoriju koja je kasnije nazvana – karpatskom.
Probably many wondered why empires despite all their peak of power, glory and expansion through historical practice all perish. Each Empire has its own flourishing, stagnation and disappearance, and no empire ever had, with total constant over the course of history both in its creation and in its functioning, through the system and through the reflection of the mentality. The formation of empires are no real need of any nationality, which in its formation occurred after natural way, because none naturally formed nation does not share real needs, and have the same term of protection of those needs, with other naturally or artificially established nations. The motive for the formation of empires of nations, can be found on several things, including:
Seen through the prism of historicism and historical trends, personal guess is that the first Empire, formed the incentive of the cultural and civilizational superiority over other neighboring nations. After then, fulfilling the ambitions of those who manage the system in order to satisfy the greed, and eventually third motive came for creating sufficient economic and military capabilities in order to be able to protect from the occupation of other empires that have risen and who are a potential threat.
Практиката можеме да ја сретнеме во употреба кај разни реченици кои се со различен смисол. Практиката и практичноста можат да означуваат спремен за делување, односно спремен за работа. Практиката и практичноста можат да се појаснат и како активност, ефективност или пак како способност да се делува на одредена работа.
Како и да е, секогаш практиката и употребата на овој термин кружи околу една иста работа, која можеме да ја прикажеме на различни начини.
Општо Практиката би можеле да ја дефинираме, како спознанство на објективната реалност, со кое луѓето можат активно да ја менуваат.
Ударната фраза, „Бог е мртов” е поетски израз на современото неверување. Многу е изразено во оваа фраза која не може да се пронајде во повеќе прозни изрази на современиот атеизам и агностицизам. Живописна разлика е воспоставена помеѓу претходниот период кога човекот веруваше во Бог и го базираше животот и установите според Него, со новиот период за чии жители, наводно, оваа некогаш сепросветлувачко сонце стана избришано, морајќи на животот и општеството да му се овозможи нов правец.
Фразата, самата по себе очигледно измислена од Ниче пред речиси еден век, беше долго време користена за изразување на ставовите на релативно неколкуте непријатели на Христијанството, пред се „егзистенцијалистите”; но во поново време предизвика контроверзии со тоа што се прифати и во радикални Протестантски кругови, и не престана да биде загриженост на јавното новинарство и медиумите. Јасно е дека емоционалниот израз во Западното општество е погодено во целина; јавниот интерес за „смртта на Бог” го направи овој феномен еден од знаците на времето.
The striking phrase, “God is dead,” is the poetical expression of modern unbelief. Much is expressed in this phrase that is not to be found in the more prosaic expressions of modern atheism and agnosticism. A vivid contrast is established between a previous age when men believed in God and based their life and institutions upon Him, and a new age for whose inhabitants, supposedly, this once all-illuminating sun has been blotted out, and life and society must be given a new orientation.
The phrase, itself apparently coined by Nietzsche almost a century ago, was for long used to express the views of a comparatively few enemies of Christianity, chiefly “existentialists”; but recently it has caused controversy by being accepted in radical Protestant circles, and not it has become a concern of common journalism and the mass media. Clearly a responsive chord has been struck in Western society at large; the public interest in the “death of God” has made this phenomenon one of the signs of the times.
Зошто империите настануваат и исчезнуваат?
Веројатно многумина се запрашале зошто империите покрај сиот нивен врв на моќ, слава и експанзија, низ историската пракса на крајот пропаѓаат.? Секоја империја има свој процут, стагнација и исчезнување, додека ниедна империја досега немала своја целосна константа, низ текот на историјата како во нејзина креација, така и во нејзино функционирање, што преку систем што преку рефлексија на менталитетот. Формирањето на империите не се реална потреба на ниедна народност, која за нејзино формирање се дошло по природен пат, затоа што ниеден природно формиран народ нема исти реални потреби и немаат ист план на заштита на тие потреби, од други природно или вештачки формирани народи и нации. Мотивот за формирање на империи од народите, може да се најде од неколку работи и тоа:
Гледано низ историската призма и историските текови, лична претпоставка е дека првата империја се формирала врз мотивот на културолошка и цивилизациска супериорност над другите соседни народи. Потоа следело исполнување на амбициите на оние кои што управуваат со системот, со цел да им се задоволи алчноста и на крајот третиот мотив, односно креирање доволни економски и воени можности со цел да може да се заштити од окупација на другите империи, кои се во пораст и кои се потенцијална закана.
Денес имаме сведочанство на жестоки дебати за потеклото или производот на Македонскиот народ, зависно од политичките елити, кои едните ту афирмираат и наметнуваат „словенска теза” без притоа и самите да знаат што претставуваат „Словени”, другите ту афирмираат „античка теза” кои само начуле и веднаш се примамиле за славата од тој период и само него го признаваат како за свој – македонски. Она што е особина на двете тези е тоа што наметнуваат крајности во смисол дека: или претставуваш Македонец – Словен или си Македонец – наследник на Филип и Александар. Едната теза претставува антипод на другата, за оние кои веруваат во нив, „лошите” Македонци се оние кои не веруваат или веруваат во спротивната теза за настанокот, додека „добрите” се оние со ист став.
Моралот претставува збир на непишани правила и обичаи со кои се утврдуваат човековите односи и се пресудува што е добро а што лошо. Тој често се дефинира како облик на општествената свест, систем на обичаи, навики и норми. Моралот е релативен бидејќи се менува во зависност од општествените групи и во историските периоди. Централните вредности на моралот се: доброто, исправното и праведното.
Луѓе кои претставуваат моќни и влијателни во општеството, луѓе кои поседуваат големи имоти и многу материјално богатство, луѓе кои имаат можност да прават работи кои другите можат само да ги замислуваат, сите овие се особини каде што од западното гледиште на јавното мнение па и од страна на западната официјална историографија и наука се согледуваат како особини на посебниот слој на луѓе наречени како аристократи односно аристократија. Ваквото вулгаризирано разбирање за аристократијата постои речиси насекаде во светот. Причините кои го наметнале ваквиот поглед може во поновото време да е настанат како дел од идеолошката борба на оние кои не ја признаваат аристократијата како потреба во едно општество, но секако дека таквото вулгаризирано разбирање не е само настанато како последица на тоа. Речиси сите аристократии како такви во државите и општествата каде што постоеја во изминатите векови, речиси сите ја заборавија својата суштина, и речиси сите се извалкаа и влегоа во корумптивен морал. Заборавањето на нивната суштина, како луѓе кои мора секогаш да бидат први, но не само во материјална смисла, туку и први во согледувањето на проблемите кои настануваат во едно општество, или кои би можеле да настанат, како и први во обидите тие да се решат. Со тоа заборавање, валкање и влегување во корупцијата, аристократијата која повеќе во својата суштина не претставувала аристократија, туку со преголемиот фокус кон материјалното се преобразувала во плутократија, првенството да претставуваат први во едно општество било отстапено на другите државјани и сожители од другите слоеви, кои пак огорчени од тогашната неефективност и изгубеност или поточно забеганост во хедонизмот и материјалниот свет на тогашната аристократија, дало повод и причина таа да биде оттргната и прогонувана од страна на сопствениот народ, односно од народот и општеството од каде тие и самите потекнуваат. Еден од најдобрите историчари и аналитичари од поновото време, Вил Дјурант, воедно и автор на делото „The Story of Civilization”, може во неговите заклучоци да забележиме дека современите аристократии се запуштени заради нивниот безгрижен хедонизам, што како реакција предизвикало побуна на народите и желба за воспоставување на демократско уредување.
Многу често во секојдневниот говор ги употребуваме термините како „Идиот”, „Идиотско” или „Идиотизам”, во обид да навредиме некого кога сме во лут дијалог и судир со некого, или пак кога сакаме за некого да појасниме дека со тој и тој нешто не е во ред. Честата употреба не секогаш, дури и повеќе несоодветно содејствува со она што луѓето сакаат да го појаснат со тој термин, кога го употребуваат, односно имаат некоја друга сосем неточна замисла за тоа што претставува овој поим и збор. Овој поим потекнува од Idios, Idiota и тој чисто означува приватно лице или нечија приватна односно лична работа, со што истиот настанува да означува за оние луѓе кои се игнорантни и не ги интересираат ниту се вклучуваат во општите работи или работи од општ интерес, стрикно определувајќи се во својот живот само за работите од личен интерес. Денес луѓето овој збор го употребуваат за да означат некои луѓе дека тие ментално се недораснати или ментално заостанати, што во случајот со почистото значење на зборот можно е некој да не претставува ментално заостанат и со интелектуалниот развој да е на задоволително ниво, но сепак да претставува личност со строго определени ставови за сопствениот личен интерес, игнорирајќи го оној општествениот. Впрочем тие луѓе денес претставуваат мнозинство во споредба со оние кои размислуваат и се интересираат за општото добро.
