Название «славяне» в письменных источниках появилось примерно в середине I тысячелетия н.э. Оно встречается у жившего в V веке историка Прокопия Кесарийского, в византийском военном трактате «Стратегикон» императора Маврикия (VI в.) и в трудах скифского автора готского происхождения Иордана (Иорданиса). Последний писал в работе «О происхождении и деяниях гетов», что славяне проживают «от города Новиетуна и Мурсианского озера до Данастра и на север до Висклы; а вместо городов имеют болота и леса». Греческий вариант написания слова “славянин” – σκλαβηνός (склавенос) – распространился по Европе, претерпев незначительные трансформации, и образовав немецкое sklave, итальянское schiavo, французское esclave и английское slave. В праславянском языке это слово писалось как slověninъ или slověne (словенин или словене), в «Повести временных лет» – как словѣне. Происхождение названия до сих пор скрыто во тьме веков, что не мешает ученым всех мастей: историкам, лингвистам и даже писателям выдвигать самые разные теории.
Tag Archives: Слово
ЗА СЛОВЕНИТЕ
Велат душманите те освоиле тогаш кога започнуваш да размислуваш со нивните мисли и за идеологијата да ја имаш нивната интерпретација. Па доста е! Надминуваме една поделба според која еден ист народ, македонскиот, е дојден од некаде иаку е на своето… Кога сме кај термините, да разграничиме и ова: постојат наши домашни термини и туѓи термини. Нашите термини се Словото, Словените, Славјаните… како што наши термини се Македонци, Македонија; туѓи термини се Sclave, Sclavinia со значение на роб и административна област, Enclave по денешното, исто како што се туѓи термините Фиром, Фироманци, циганоскопјаноси…
ВОЈНА ЗА СЛОВО
„Во почетокот беше Словото, и Словото беше во Бога и Бог беше Словото. Тоа во почетокот беше во Бога. Сѐ стана преку Него и без Него ништо не стана, што стана. Во Него имаше Живот и Животот им беше светлина на луѓето. И Светлината во темнина свети и мракот не ја опфати.“
Реченица во која се кријат сите тајни на вселената и човечкиот микрокосмос, и во која е скриен смисолот на текот на историјата, нејзиниот почеток и нејзиниот крај. Во моментот кога времето не постоело, Словото влезе во вечноста покренувајќи го кругот на човечката историја. Светот почна да настанува со посредство на зборовите, или како што вели натписот во црквата во Едфу: „Сѐ што постои, настана од Неговите зборови.“ Значи тогаш човечката историја почна да кружи околу еден центар, една точка, една крепост – Слово/Збор – Логосот. А човекот како таинствен носител на Словото и како единствено битие на кое Словото му е дарувано да живее во него, во Логосот доби патоказ на својот почеток и крај, на својата Алфа и Омега. И затоа смисолот на човековото постоење од почетокот до крајот е да го сочува Логосот во суштината во која Логосот е создаден, бидејќи на човекот му е подарена судбината во која чувајќи го Логосот се сочувува себеси.
