На ивицата на изгревот кој штотуку почна, се простре една долга сончева линија во зародиш да го најавува изгревот. Мојата мајка Невена ме гледаше низ отворената врата и ме будеше, ама онака тивко мајчински: Стани, ајде, полека отвори ги очите размрдај се во креветот и ќе одиме да го береме тутунот, зошто потоа ќе биде многу голема жештина, тој ќе овене. Иако ми го кршеше сонот, јас не се лутев, знаев дека се мора и тоа така треба, парите не гонеа, мораше да се платат студиите, скапи беа а стипендијата куса па неможеше ни до десетти во месецот да ме прехрани. Ах, тие тутунарски денови… претешки беа за неа, сама се бореше со сите тие маки, ние како деца околу неа и помагавме, онака колку толку да и олесниме. Ние сме четири деца, татко ми беше главен магационер а мајка ми домаќинка. Јас бев најстарата, сите други помали од мене и мораа да работат по нивата со тутун. Што подразбираше тоа домаќинка, само јас знам. Тоа беше најтешката професија. Сама да одгледа четири деца, да работи низ куќи, да меси леб, баклава, чоколадо големо во тепсија, онаа бакарна, да носи сама вода од чешмата со две чепурки, која не беше блиску, и со таа вода да ги пере облеките на немирните братчиња кои најчесто беа валкани, исто и на нас девојчињата, но ние некако бевме повнимателни и не се валкавме како нив. Да преде волна, да плете џемпери за сите нас и за татко ми, во пресрет на зимата, па ракавици, шалови, плетени капи за браќата, оние како рицерите што ги носеа преку глава, со отвор само очите, носот и устата да и се гледаат, да ткае килими, да чисти, да готви… Навистина неможам се да набројам, премногу задолженија има домаќинката. А можеше да биде кафекуварка во фирмата каде што работеше татко ми, но едно тој беше малку љубоморен по природа, друго децата требаше да ги чува и за нив да се грижи а покрај тоа и за се друго. Згора на тоа кога јас најстарата пораснав и стасав за студии, ги слушнав ноќта како шепотеа: Мораме една нива да пазариме под наем, да посадиме тутун за да се покријат трошоците за студии, нека учи рече татко ми и се согласи: Ако треба и куќата ќе ја продадам, само таа нека учи. Тој изгрев сеуште ми ги боцка очите а таа долга прва остра линија која сонцето ја протегаше и влегуваше во мојата соба, точно во очите ме бодеше секое летно утро…
Сношти седев со моите другарки во еден познат ресторан на гозба. Беше дојдена и една драга пријателка која ми е колешка по перо и поретко се гледавме. Седна до мене и ме гледаше одблизу. Молчеше некое време… потоа изусти со тешки зборови, со солза во едното око, другото неможев да го видам, дали има солза… – Ти личиш на мојата мајка, ми рече, исти сте, ах, тие очи, крупни црни очи, тие истакнати јаболчници на горниот дел на лицето, носот и беше ист како твојот, ти си иста како неа… ме потресе, ме жегна во срцето… – Јас личам на мојата мајка, и реков, таа беше таква убава, дури и поубава од мене, а таа личи на нејзиниот татко Нисе, мојот дедо, кој млад си заминал од овој свет, кој пак е ист со Гоце Делчев, лика и прилика, копија на војводата. Се сеќавам мајка ми Невена, во недостиг на негова слика чуваше мала скулптура од Гоце Делчев на телевизорот и си велеше секојдневно: Еве ова е мојот татко, ист е како војводата… раскажував јас… Сепак едно нешто ке ти кажам – рече пријателката – и мојата мајка личеше на ќерката на Гоце Делчев, иста нејзина копија. Неверојатно! Се гледавме двете, морници ми пројдоа низ телото… Кога ја видов твојата мајка на слика ме жегна нешто под срцето, и реков, иста беше како и мојата, ми заличи на мојата мајка Невена.
Сега само споменот и зборот за нив е сладок, како пресна молитва, како медовина, како нектар од устата ни течеа медни зборови за нашите две мајки, страдалнички… тоа остана после нив… спомените, сеќавањата, спомнувањата, пишувањето за нив и ЉУБОВТА која вечно ќе ја носиме со нас во срцето, додека дишиме и постоиме.
Авторот на текстот е дипломиран економист.