Папата кој со текот на времето добивал на тежина во политичкиот живот на Западот, преку Франките, односно Света Римска Империја, овојпат со видоизменета реторика, се повеќе се зголемувале офанзивните елементи. Реториката се состоела во тоа што во периодот на Рим, имавме проширување на цивилизацијата на сметка на варварите, додека во периодот на Ватикан имаме проширување на католицизмот на сметка на “еретицизмот” односно промена во формата на теоријата на супериорност. Првата проба или првата примена на оваа форма со старонов римски метод, ја почувствувале Катарите во Окситанија, и истата се покажала како многу ефикасна. Папата го ширел своето политичко влијание но и давал пример за оние кои не го прифаќале Ватикан за свој политички и религиозен центар. Крстоносците биле задоволни затоа што се бореле под “свет идеал”, но посебно задоволство им причинувало прекуноќното станување во богати феудалци, со почесни титули и владетелски права на одреден регион, како и добивање право на сопствеништво на голем туѓ капитал. Алчноста не застанала тука, бидејќи сеуште гробот на Господ Исус Христос бил под муслиманската управа. Па така Папата се одлучил за примамливиот богат Исток, каде што под тој мотив е прогласено света војна врз муслиманите. И секако интересот за учество на крстоносците во овие “свети војни” бил голем. Колку биле “продуховени” западните тогашни сили, ке забележи Раул од Руен во својата хроника:

“…во Маара нашите ги вареа безбожниците во котел, а децата ги печеа на ражен и лакомо ги јадеа…”

Навистина, претходниците на повеќето Западно-Европски народи, попознати како Келти или Галати и на луѓето од античкиот период не им била непозната нивната склоност кон вакви работи, но сепак овојпат имале силна морална поддршка од центарот кој порано ги користел како робови и ги нарекувал варвари. Алчноста продолжила понатаму и на ред се нашол Константинопол, градот тогаш попознат како “владетелка на градовите”, и град во кој повеќевековно е создаван капитал од целото Источно Средоземје. По ова познато безмилосно неколку декадно пљачкосување, наречено уште и како период на Франкократијата (владеење на Франките/Латините), Истокот никогаш суштински не се опоравил и оставил простор за огорчен и лесен муслимански продор. Во овој период многу важно од историската анализа е моментот на формирањето на банките. Имено учествувачите во крстоносните војни до толку се обогатиле – незнаејќи како да го движат големиот капитал понатаму ги формирале и првите банки во Венеција и Ѓенова, а подоцна и во другите Западно-Европски подрачја. Постепено се развивал и банкарскиот систем, нудејќи им го она одземаното на оние од кои било одземено, секако со каматен интерес. Таквата состојба претставувало идеална формула за добивање влијание и профит суштински неработејќи ништо.