Онтологијата и целокупноста на своите ентитети, врски, правила и ограничувања, содржи запишано знаење во одреден реален или деловен домен кој го опишува. Знаењето пак сумирано во тој облик, за човекот е тешко читливо заради начинот на записот односно енкрипцијата, кој за едноставни примери кои опфаќаат значaен број на опишани ентитети донекаде е и разбирлив, но станува тешко сфатлив при голем број особено опишани ентитети. Истата е проектирана за да биде најопшта филозофска теорија за најопштите креации на светот, а најмногу на општите концепти и категории, како и почетна точка за еден поедноставен методолошки принцип на науката. Таа е специфичен вид на семантички модел кој се состои од збир на концепти и меѓусебни врски. Генерално како поднаучна дисциплина онтологијата ги опфаќа истражувањата поврзани со егзистирањето и објективната стварност, а за прв пат е употребена од страна на филозофите Рудолф Гуцкел (Rudolphus Goclenius) и Јакоб Лорхард (Jacobus Lorhardus) во 1613 година од новата ера.
Како општоприфатлива дефиниција за онтологијата е дека истата претставува експлицитна спецификација, концептуализација, каде што концептите кои можат да бидат апстрактни или конкретни, односно елементарни или композитни и реални или измислени, се организирани во објекти или во категорија на онтолошки знаења. Експлицирано, постојат повеќе онтологии во различни области но ќе се задржиме на законскиот „домен“. Покрај тоа постојат повеќе правни онтологии. Французите на пример, посебно ја акцентираат онтологијата на францускиот закон, за да му дадат значење. Најпознатото одредување на современиот правен позитивизам е одвојување на правото од моралот: правниот ум неможе да допринесе развој на вистината во моралниот ум и ништо неможе од него да прими!
