Транзициониот период кој започна по смртоносните воздишки на Шампионот на Глобализацијата, период кој светот веќе со години жестоко го искусува, полека навлегува во фазата на својот климакс. Тие смртоносни воздишки освен што се отсликуваат и најмногу се забележливи за луѓето во полето на политиката и геополитиката (бидејќи станува збор за многу земни и материјални нешта, лесно видливи за човековото око, односно за држава како администрација и буџет; борба на држави за ресурси и капитал), воздишките станаа воочливи и за луѓето кој светот го гледаат во пополна смисла, односно во суштинската смисла. Така освен што сѐ повеќе станува јасно дека глобализацијата како проект, и моноцентрично владеење од еден политички центар врз целиот свет, се неостварливи замисли во пракса, станува јасно и дека филозофијата на Западот, започната како парадигма кратко по одвојувањето на Црквата во Рим, а засилена во својот развој по ткн. Ренесанса, и позната по своите блескави историски периоди од времето на Француската Револуција и Викторијанската ера, не претставува универзално светогледие, туку дека светот има насушна потреба од признавање на мултиверзалноста.
Tag Archives: Aristoi
СОВРЕМЕНИ СОЦИОЕКОНОМСКИ МИТОВИ
Современи митови поврзани со економските односи
Во последниот период под влијанието на глобалната акултура, некои митови и илузии меѓу светското население станаа многу популарни и со многу верба дека тие претставуваат „вистинската работа“. Некои од митовите држат на популарност од најстарите времиња, но денес се повторно во фаза на кулминација во нивното верување. Некои пак од нив се нови митови, но сепак имаат поврзаност и нишка со староновите популарни митови кои се наметнати во умот на современиот човек.
МИТ ЗА МОЌТА НА ПАРИТЕ, е мит кој речиси секогаш држи на популарност и верба кај луѓето, иако суштината за кои истите се создадени е тие да служат на луѓето како помошно или олеснително средство при стоковно-прометните односи. Но бидејќи парите претставуваат т.н. монополна стока, односно стока која ги мери вредностите на сите останати стоки, тие во умот на луѓето често создаваат изопачена илузија за нивната моќ. За оваа илузорна проблематика, Шекспир во своето дело „Timon Athenian“ (Тимон Атињанинот) дава детално објаснување:
„Злато (полновредни пари)?” Скапоцено, светкаво, црвено злато?
Не, богови, не сум замолувал залудно.
Толку од него се создава црно во бело,
Неубавото во убаво, а злото го прави добро,
Старото во младо, плашливото во храбро,
А подлото во благородно.“
Шекспир директно појаснува на кој начин се гледаат од луѓето према парите, и во што таквото гледиште ги преобразува истите. Првин дека тоа е „видливо божество“, кој ги преобразува сите човечки и природни својства во нивната спротивставеност, сѐопшто изменување и извртување на работите, тие се збратимуваат со неможноста. Второ дека тие претставуваат сѐопшта проститутка, и универзален заводник на луѓето и народите.
ВЛАДЕНИЕ НА АРИСТОИТЕ
Луѓе кои претставуваат моќни и влијателни во општеството, луѓе кои поседуваат големи имоти и многу материјално богатство, луѓе кои имаат можност да прават работи кои другите можат само да ги замислуваат, сите овие се особини каде што од западното гледиште на јавното мнение па и од страна на западната официјална историографија и наука се согледуваат како особини на посебниот слој на луѓе наречени како аристократи односно аристократија. Ваквото вулгаризирано разбирање за аристократијата постои речиси насекаде во светот. Причините кои го наметнале ваквиот поглед може во поновото време да е настанат како дел од идеолошката борба на оние кои не ја признаваат аристократијата како потреба во едно општество, но секако дека таквото вулгаризирано разбирање не е само настанато како последица на тоа. Речиси сите аристократии како такви во државите и општествата каде што постоеја во изминатите векови, речиси сите ја заборавија својата суштина, и речиси сите се извалкаа и влегоа во корумптивен морал. Заборавањето на нивната суштина, како луѓе кои мора секогаш да бидат први, но не само во материјална смисла, туку и први во согледувањето на проблемите кои настануваат во едно општество, или кои би можеле да настанат, како и први во обидите тие да се решат. Со тоа заборавање, валкање и влегување во корупцијата, аристократијата која повеќе во својата суштина не претставувала аристократија, туку со преголемиот фокус кон материјалното се преобразувала во плутократија, првенството да претставуваат први во едно општество било отстапено на другите државјани и сожители од другите слоеви, кои пак огорчени од тогашната неефективност и изгубеност или поточно забеганост во хедонизмот и материјалниот свет на тогашната аристократија, дало повод и причина таа да биде оттргната и прогонувана од страна на сопствениот народ, односно од народот и општеството од каде тие и самите потекнуваат. Еден од најдобрите историчари и аналитичари од поновото време, Вил Дјурант, воедно и автор на делото „The Story of Civilization”, може во неговите заклучоци да забележиме дека современите аристократии се запуштени заради нивниот безгрижен хедонизам, што како реакција предизвикало побуна на народите и желба за воспоставување на демократско уредување.
