15-ТИОТ СОБИР НА БРИКС ВСУШНОСТ ГО ФИНАЛИЗИРАШЕ СОЗДАВАЊЕТО НА ЈАДРОТО НА МНОГУПОЛАРНИОТ СВЕТ
БРИКС: Создавањето на многуполарноста
15-тиот Собир на БРИКС: многуполарниот свет е воспоставен
15-тиот Собир на БРИКС донесе историска одлука за прием на уште 6 земји во организацијата – Аргентина, Египет, Етиопија, Иран, Саудиска Арабија и Обединетите Арапски Емирати. Оваа одлука ефикасно го заврши формирањето на јадрото на многуполарниот свет.
Иако БРИКС, порано БРИК, беше условно здружување на полупериферни (според Валерштајн) или земјите од „вториот свет“, дијалогот меѓу овие земји, кои не се дел од структурата на колективниот Запад (НАТО и другите строго еднополарни организации доминирани од САД), постепено ги оцртуваше контурите на алтернативниот светски поредок. Ако западната цивилизација се смета себеси за единствена, а тоа е суштината на глобализмот и еднополарноста, земјите од БРИКС претставуваат суверени и независни цивилизации, различни од западните, со долга историја и со сосема оригинален систем на традиционалните вредности.
Првично, здружението БРИК, создадено во 2006-тата година под поттикот на рускиот претседател Владимир Путин, вклучуваше четири земји – Бразил, Русија, Индија и Кина. Бразил, најголемата сила во Јужна Америка, го претставуваше латиноамериканскиот континент. Русија, Кина и Индија сами по себе имаат доволни размери за да се сметаат за цивилизации од целосниот размер. Тие се повеќе од нации-држави.
Русија е авангардата на Евроазија, на евроазискиот „голем простор“.
Кина пак е одговорна за значајната област, на соседните сили на Индокина и многу други (иницијативата на проектот „Еден појас, еден пат“ е конкретниот начин да се воспостави овој кинески „голем простор“, заснован на мирната соработка). Индија, исто така, го проширува своето влијание надвор од нејзините граници – барем во Бангладеш и Непал.
Кога Јужна Африка се приклучи на земјите на БРИК во 2011-тата година (оттука и акронимот БРИКС – „K“ пред крајот Јужна Африка), симболично беше претставена и најголемата африканска земја.
7-те цивилизации (1-та против 6-те)
Но, на 15-тиот Собир, одржан од 22-ри до 24-ти август 2023-тата година во Јоханесбург, конечното формирање на многуполарниот клуб го зазеде своето место. Влегувањето на трите исламски сили – шиитскиот Иран и сунитските Саудиска Арабија и ОАЕ – претставува фундаментално. Така, беше обезбедено директно учество во многуполарниот свет на целата исламска цивилизација, претставена од двете гранки – сунизмот и шиизмот.
Покрај тоа, заедно со Бразил кој зборува португалски, во БРИКС се приклучи и Аргентина која зборува шпански, уште една моќна и независна сила. Дури и во средината на дваесеттиот век, теоретичарите на јужноамериканското обединување и консолидирање во „голем простор“ – првенствено аргентинскиот генерал Хуан Перон и бразилскиот претседател Гетулио Варгас – сметаа дека одлучувачкото приближување помеѓу Бразил и Аргентина претставува првото правило на овој процес. Ако тоа се постигне, процесот на интеграција на латиноамериканската екумена (поим на А. Буела) ќе е неповратен. А токму тоа се случува сега во контекстот на присоединувањето на двете големи сили во Јужна Америка, Бразил и Аргентина, во многуполарниот клуб.
Приемот на Етиопија е исто така многу симболичен. Таа е единствената африканска земја која остана независна во текот на колонијалната ера, зачувувајќи го својот суверенитет, својата независност и својата единствена култура (Етиопјаните претставуваат најстариот христијански народ). И во комбинација со Јужна Африка, Етиопија го зајакнува со своето присуство во многуполарниот клуб, африканскиот континент како целина.
Всушност, новиот состав на БРИКС, ни дава целосен модел на обединување на сите од половите-цивилизации, „големите простори“, со исклучокот на Западот, кој очајно се обидува да ја зачува својата хегемонија и еднополарната структура. Но, сега не се соочува со различни и фрагментирани земји, полни со внатрешни и надворешни противречности, туку со обединетата сила на мнозинството од човештвото, решена да го изгради многуполарниот свет.
Овој многуполарен свет се состои од следниве цивилизации:
1. Западот (САД+ЕУ и нивните вазали, што ја вклучува, за жал, и некогаш гордата и суверена Јапонија, сега деградирана до степен на пасивна марионета на западните освојувачи);
2. Кина (+Тајван) со своите сателити;
3. Русија (како интегратор на целиот евроазиски простор);
4. Индија и нејзината зона на влијание;
5. Латинска Америка (со јадрото Бразил+Аргентина);
6. Африка (Јужна Африка+Етиопија, со Мали, Буркина Фасо, Нигер итн., ослободени од француското колонијално влијание);
7. Исламски свет (во двете верзии – шиитскиот Иран, и сунитските Саудиска Арабија и ОАЕ).
Во исто време, една цивилизација – западната – тврди дека поседува хегемонија, додека другите шест истата ја негираат, прифаќајќи само многуполарен систем и признавајќи го Западот како само една од цивилизациите, заедно покрај другите. Може таа да претставува сè уште најсилната (релативно и не за премногу долго), но не и единствената.
Така, исправноста на Самуил Хантингтон, кој ја гледаше иднината во повторно пројавување на цивилизациите, е потврдена и во пракса, додека заблудата со тезата на Фукујама, кој веруваше дека глобалната хегемонија на либералниот Запад (крајот на историјата) е веќе постигната, стана очигледна. Затоа, Фукујама остана осуден само на тоа, да им држи предавања на украинските неонацисти, кои се последната надеж на глобалистите, во надеж дека ќе го запрат почетокот на многуполарноста, за која денес се бори Русија во Украина.
Август 2023-тата година, може да се смета за датум на роденденот на многуполарниот свет.
Многуполарноста е воспоставена и на некој начин институционализирана. И редно е подетално да се погледне кон тоа како самите цивилизациски полови ја толкуваат ситуацијата во која тие се наоѓаат. Тука треба да се земе предвид дека буквално секоја суверена цивилизација има сопствена идеја за структурата на историјата, природата на историското време, нејзината насока, цел и крај. Спротивно на Фукујама, кој амбициозно прогласи единствен крај на историјата (во неговата либерална верзија), секоја суверена цивилизација функционира со свое разбирање, толкување и опис на крајот на историјата. Ајде накратко да ја проучиме оваа ситуација.
Секоја цивилизација има своја идеја за крајот на светот
Секој пол на многуполарниот свет, односно секоја цивилизација, има сопствена верзија на есхатологијата, некаде повеќе, а некаде помалку експлицитна.
„Есхатологија“ претставува доктрината за крајот на светот, или крајот на историјата. Есхатологиите претставуваат суштинскиот дел од верските доктрини, но постојат и секуларните верзии. Секоја идеја за линеарната насока на историскиот процес и неговата наводна, конечност, може да се смета за „есхатологија“.
Многуполарниот свет се состои од неколку цивилизации или „поголеми простори“, со целосно уникатен и оригинален систем на традиционалните вредности. Ова е пол (а не поединечна држава). Пол е токму цивилизација. Секоја цивилизација има своја идеја за природата на историскиот процес, нејзината насока и цел, а со тоа и сопствена есхатологија.
Во некои „големи простори“ постојат дури и неколку верзии на есхатологијата, и повеќе релативно мали политички формации, кои никако не можат да тврдат дека се пол, но без разлика на тоа, понекогаш имаат посебна, па дури и развиена есхатологија.
Да ги наведеме различните типови под најопштите поими.
Есхатологиите на Западот
Есхатологијата во западното Христијанство
Западното Христијанство првично ја имаше истата есхатолошка доктрина како и источното Христијанство, бидејќи претставуваше една цивилизација. Во Христијанството – и во католицизмот и во Православието (па дури и во протестантизмот) – крајот на светот се смета за неизбежен, бидејќи светот и неговата историја се конечни, додека Бог е бесконечен. По Христовото доаѓање, светот се движи кон својот крај, а самото Христово враќање се смета дека се случува „во последните денови“. Целата историја на христијанската Црква е подготовката за последните времиња, за последниот Суд и за Второто Христово доаѓање. Христијанството учи дека пред Второто доаѓање ќе има општо отпадништво во човештвото, народите ќе се одвратат од Христа и неговата Црква, и ќе се потпрат само на сопствената сила (хуманизам). Подоцна човештвото целосно ќе се дегенерира и Антихристот, гласникот на ѓаволот, „синот на погибелта“, ќе ја преземе власта.
Антихристот ќе владее кратко – 3,5 години, „време, две времиња и половина време“, светите отци и пророците Илија и Енох, кои ќе се вратат на земјата, ќе го осудат, а потоа ќе биде Второто доаѓање, и ќе се случи Воскресението на мртвите и Страшниот Суд. Во тоа всушност е должен да верува секој рисјанин.
Во исто време, католицизмот, кој постепено се одвои од обединетото православно стебло, веруваше дека упориштето на христијаните треба да биде католичката црква под папата, „Градот Божји“, додека повлекувањето ќе има опсег само на земните политички субјекти, „Градот земски“.
Постои духовна битка помеѓу небесната политика на Ватикан и земната политика на секуларните монарси. Во Православието, за разлика од католицизмот, главната пречка на патот на Антихристот е Светата Империја, вечниот Рим.
Традиционалната христијанска есхатологија и токму овој – делумно песимистички – поглед кон векторот на историјата, преовладувал во Европа до почетокот на модерноста. А вака, вистинските традиционални католици, незасегнати од духот на „просветителството“, кои на Запад стануваат сè помалку и помалку, продолжуваат да размислуваат за крајот на светот.
Протестантските есхатологии претставуваат побизарните. Кај анабаптистите од Минстер или чешките хусити, веруваат дека на Второто доаѓање ќе му претходело воспоставувањето на универзалната еднаквост (есхатолошкиот комунизам), укинувањето на класните хиерархии и приватната сопственост.
Неодамна, под влијанието на модернизацијата и политичката коректност, многу протестантски деноминации и Англиканската црква го ревидираа своето гледиште за есхатологијата, конечно и прекинувајќи ја древната христијанска традиција.
Масонската есхатологија: теоријата за напредокот
Во почетоците на западноевропската цивилизација на модерноста се наоѓа европското масонство, каде насред се роди бизарната и некохерентната идеја за „општествениот напредок“. Идејата за напредокот е директната антитеза на христијанското разбирање на историјата. Ги отфрла отпадништвото, Антихристот, последниот Суд, Воскресението на мртвите, како и самото постоење на душата.
Масоните веруваат дека човештвото се развива прогресивно: на почетокот дивјаштвото (а не земен рај), потоа варварството (а не традиционалното општество), потоа цивилизацијата (која кулминирала во европската модерност и „просветителството“, т.е. секуларните атеистички општества засновани на материјалистичкиот научен светоглед). „Цивилизацијата“ (во еднина!) во своето создавање поминува низ бројните фази, од традиционалните исповеди па до хуманистичкиот култ на големиот архитект на универзумот, и понатаму до либералната демократија, каде што науката, атеизмот и материјализмот целосно торжествуваат. И конзервативното масонство (Шкотскиот обред) обично застануваше пред култот на големиот архитект на универзумот (т.е. на деизмот – признавањето на недефиниран неконфесионален „бог“), а пореволуционерните ложи на „Големиот Ориент“ одат дури и понатаму – до целосното укинување на Верата и социјалната хиерархија. Шкотскиот обред се залага за класичен либерализам (крупниот капитал), додека Големиот Ориент и другите револуционерни ложи се залагаат за либералната демократија (интензивен раст на средната класа и прераспределбата на капиталот од буржоазија со крупен капитал кон средната и ситната буржоазија).
Но, во масонството, и во двете верзии, гледаме јасно насочен вектор кон крајот на историјата, односно кон изградбата на модерната прогресивна и глобална цивилизација. Ова претставува идеологијата на глобализмот и во двете верзии – конзервативната (постепената) и јуришната (револуционерно-демократската).
Англија: Петтата монархија
За времето на Англиската Револуција под Кромвел, теоријата за Петтата монархија се развила во протестантските кругови, под влијанието на еврејските кругови и сабатаизмот (особено од холандскиот рабин Манасех бен-Израил). Доктрината за четирите светски владетелства (вавилонското, персиското, „грчкото“[1] и римското), традиционална за Христијанството, била прогласена за недоволна, а по падот на Рим (што за протестантите значело одбивање да се признае авторитетот на папата и соборување на монархијата, regicide) требало да дојде и Петтото владетелство.
Претходно, слична идеја се појавила и во Португалија, и се однесувала на поморското португалско владетелство, заедно со посебната задача на „исчезнатиот владетел“ Себастијан. Португалската и португалоцентричната (мистично-монархиската) верзија била пренесена на португалските еврејски преобратеници (Маранос) и на Евреите прогонети во Холандија и Бразил. Еден од нив бил и Манасех бен-Израил, од кого пак оваа теорија преминала на англиските протестанти и на внатрешниот круг на Кромвел (Т. Харисон).
Застапниците на оваа теорија го сметале самиот Кромвел за идниот светски монарх на Петтата Империја. Петтата монархија требало да се карактеризира со укинувањето на католицизмот, наследната монархиска моќ, поседите и претставувала торжество на буржоаската демократија и капитализмот.
Оваа теорија е продолжена од страна на „британскиот израилизам“, која ги прогласи Англичаните за „десетте изгубени племиња на Израил“, и го шири верувањето во претстојната светска доминација на Англија и англосаксонската раса. Светското владеење на „новите Израилци“ (Англосаксонците) се согледува надвор од Четирите владетелства кое ја прекина традиционалната христијанска есхатологија, бидејќи Петтата монархија значеше уништување на традиционалните христијански кралства, и владеењето на „избраниот народ“ (овој пат не Евреите, туку Англичаните).
Од Англија, екстремните протестантски секти ги пренесоа овие идеи во САД, кои пак беа создадени како историското олицетворение на Петтата монархија. Оттука и американската есхатологија во митологиите на В. Блејк (во „Пророштвото на Америка“ САД се претставени со џинот Оркус кој се ослободува од синџирите на „стариот Бог“), кој исто така бил приврзаник на теоријата за „британскиот израилизам“. Блејк ги отелотворил овие идеи во неговата поема „Ерусалим“, која станала неофицијалната химна на Англија.
САД: диспензационализам
Во Соединетите Држави, идеите за „британскиот израилизам“ и Петтата монархија, биле развиени во некои протестантски деноминации, и станале основата за посебниот огранок на диспензационализам, заснован врз идеите на Плимутските браќа (проповедникот Џон Дарби) и Скофилд изданието на Референтната Библија, каде што есхатолошката интерпретација на диспензационалистички начин е вградена во библискиот текст, и тоа на таков начин што на обичните луѓе им изгледа како единствен наратив.
Диспензационализмот ги смета Англосаксонците и протестантите („повторно родени“) за избран народ, и ги применува сите пророштва за Евреите на нив. Согласно оваа доктрина човештвото живее во крајот на последниот период/диспензација на циклусот, и наскоро ќе се случи Второто Христово доаѓање, и сите верни ќе бидат однесени во рајот (занес). На ова ќе му претходи крајната битка (Армагедон) со „кралот на Рош, Мешех и Тубал“, под кои од 19-тиот век па до денес се подразбира Русија. Пред ова, Русија мора да ја нападне Палестина и таму да се бори со „повторно родените“ (Англосаксонците), а потоа таа да биде поразена од нив. Потоа, треба да има масовно преобраќање на Евреите во протестантизмот и искачување на небото (по пат на чуда или со вселенски брод).
Во последните декади, оваа струја се спои со политичкиот ционизам и стана основата на идеологијата и геополитиката на американските јастреби.
Франција: великиот монарх
Во Франција, уште во доцниот среден век односно во зората на модерната доба, се развила есхатолошка теорија за велик монарх, која тврди дека во последното време ќе се појави таен француски крал, избран од Бога и кој ќе го спаси човештвото – од декаденцијата, протестантизмот и материјализмот. Оваа верзија на есхатологијата е франкоцентрична и конзервативна, и кружи во мистично ориентираните кругови на аристократијата. Таа се разликува од традиционалната католичка есхатологија по тоа што францускиот крал, а не ватиканската столица, делува како пречка за Антихристот.
Секуларната и поедноставената геополитичка верзија на есхатологијата за великиот монарх, некои истражувачи го сметаат голизмот. Генералот Де Гол бил за обединувањето на народите во Европа (првенствено Французите, Германците и Русите), и против хегемонијата на НАТО и Англосаксонците. Францускиот писател Ж. Парвулеско (следејќи го Р. Абелио), ја нарекол како „мистичната димензија на голизмот“.
Но сепак, кај огромното мнозинство од француската владејачка класа преовладува масонската есхатологија – со сосем спротивното значење.
Италија: Гибелините и Песовите
Во средниот век, судирот помеѓу римскиот трон и империјалната моќ – откако Карло Велики се прогласил себеси за „император“ – на моменти бил крајно отежнат. Ова довело до создавањето на двата табора – Гвелфите, поддржувачите на папата, и Гибелините, поддржувачите на императорот. Тие претставувале најраспространетите во Италија, позиција чијашто била основата за германските владетели да бидат признаени како императори на (Западната) Римска Империја по крунисувањето во Рим.
Поетот Данте бил поддржувач на Гибелините, и во своето дело „Божествената комедија“ го кодирал есхатолошкото учење на Гибелините, кое говори дека по привременото владеење на Гвелфите и целосната деградација на Католичката црква, вистинскиот гибелински монарх ќе дојде во Европа, кој би ги оживеал моралот и духовноста на западната цивилизација. Тој е симболично претставен во фигурата на песот (il Veltro) и мистичниот број DXV (515), каде што со преуредувањето на буквите/цифрите е криптиран зборот DVX, „водачот“. Данте ги образложил идеите за светската монархија во посебен трактат. Овде повторно, есхатолошката тема е поврзана со монархиската моќ – и тоа во поголема мера отколку со Католичката црква. За Данте, француската монархија се согледува на страната на Антихристот, исто како и римскиот престол којшто се кренал против императорот.
Германија: Хегел и крајот на историјата
Оригиналната верзија на есхатологијата е дадена во хегеловата филозофија. Тој ја гледал историјата како дијалектички процес на расејувањето на Духот низ природата, а потоа и ново собирање на честичките на Духот во просветленото општество. Кулминација на овој процес според Хегел треба да биде создавањето на обединетата германска држава врз основа на пруската монархија (за време на неговиот живот германската држава не постоела). Во оваа просветлена монархија, циклусот на историјата на Духот ќе биде завршен. Овие идеи влијаеле врз Вториот Рајх и Бизмарк, а подоцна во искривена форма и врз Третиот Рајх на Хитлер. Токму Хегел ја поставил тезата за „крајот на историјата“ во филозофскиот контекст, комбинирајќи ја во посебна комбинација, христијанската есхатологија (вклучувајќи ја и фигурата на христијанскиот владетел) и одредена мистично-монархиска интерпретација на општествениот напредок (како претходна фаза пред создавањето на светската империја на филозофите).
Германскиот филозоф (католик) Карл Шмит, ја поврзал идејата за Рајхот со функцијата на катехонот, задржувачот, чуварот, што било суштината на царската моќ во „Византија“, која била узурпирана (според Православната црква) во 8-миот век од владетелот на Франките, Карло Велики. Оваа линија е делумно во согласност со традицијата на Гибелините.
Германскиот Евреин, Карл Маркс, ја изградил теоријата за комунизмот (крајот на историјата) на превртената материјалистичка верзија на хегелијанизмот, а рускиот филозоф Александар Којев се обидел да го идентификува крајот на историјата со глобализмот и планетарната победа на либерализмот. Но, значајно е што самиот Хегел, за разлика од неговите секташки толкувачи, бил есхатолошки германоцентричен монархист.
Иберија: Хабсбурзите и светската евангелизација
Есхатологијата во шпанската верзија, била поврзана со колонизацијата на Америка, и мисијата на Чарлс Петти Хабсбург и неговите династички наследници. Бидејќи во пророштвата за крајот на светот (Пс. Методиј Патарски), знакот на крајот на светот било ширењето на Евангелието до целото човештво и воспоставувањето на светската христијанска империја под католичкиот светски владетел, географските откритија и воспоставувањето огромни колонии од страната на Шпанија, дале причина да се сметаат шпанските Хабсбурзи – пред сè Чарлс Петти и Филип Втори од Шпанија – како претенденти за улогата на светскиот монарх. Оваа католичко-монархиска верзија, е делумно во склад со француската верзија, а разликата се состои во тоа што оваа верзија се фокусирала на австриските императори, односно традиционалните противници на француската династија. Кристофер Колумбо бил поборник за есхатолошка светска империја за време на владеењето на католичките владетели Изабела и Фердинандо, и ги одразил своите есхатолошки ставови во Книгата на пророштвата, составена во пресрет на неговото четврто патување во Америка, а завршена веднаш по неговото враќање.
По владеењето на Бурбоните во Шпанија, оваа есхатолошка линија избледела. Делумно нејзините одгласи можат да се најдат по католичките кругови во Латинска Америка, а особено кај Језуитите.
Петтата Империја во португалската верзија и нејзиниот бразилски огранок се општо земено блиски по тип на оваа верзија на есхатологија.
„Израил“: територија на Месијата (Машиах)
Државата „Израил“ е основана во 1948-та година во Палестина, како исполнување на есхатолошките аспирации на еврејската дијаспора, која два милениума чекала да се врати во ветената земја. Еврејската есхатологија се заснова на верувањето во изборот на Евреите и во нивната посебна улога во последните времиња, кога ќе дојде еврејскиот Месија и Евреите ќе владеат со светот. Ова е најдобро проучената верзија на есхатологијата. На многу начини, еврејската есхатологија е таа што ги обликувала главните сценарија на визиите за крајот на светот во монотеистичките традиции.
Современиот „Израил“ е создаден како држава подготвена за доаѓањето на Месијата, и ако оваа функција се извади од суштината, самото нејзино постоење целосно ќе го изгуби своето значење – пред сè, во очите на самите Евреи.
Геополитички, „Израил“ не може да тврди дека претставува независна цивилизација, империја, чии размери се неопходни за целосното учество во глобалните есхатолошки процеси. Меѓутоа, ако се земе во предвид зближувањето на политичките ционисти во САД со неоконзервативците и протестантските диспензационалисти, улогата на Евреите во минатиот век во масонските ложи, влијанието на дијаспората во владејачките, и особено економските елити на Западот, целата слика се менува, и за сериозните есхатолошки настани, основата се покажува како значајна.
Кабалистичкото толкување на миграционата рута, на најголемиот дел од еврејската дијаспора, го опишува како движење по Шехина (Божјото присуство) во егзил (според рабинот Алон Анава).
На почетокот на галут (дисперзија), главната маса на Евреи била концентрирана на Блискиот Исток (Мизрахи). Потоа почнала да се префрла на север и Кавказ (Хазарскиот Каганат). Оттаму патеката на Шехина водела кон Западната Русија, кон Балтикот и кон Источната Европа (Ашкенази). Тогаш нејзиното движење, на Ашкеназите почнало да оди подлабоко во Западна Европа, додека пак на Сефардите од Пиринејскиот Полуостров се преселиле во Холандија и американските колонии. Конечно, најголемиот дел од Евреите се концентрирани во Соединетите Држави, каде што сè уште претставуваат мнозинство во споредбата со еврејските заедници во другите земји. Така Шехина останува во САД. Втората по големина заедница на Евреите е во „Израил“. Кога ќе се сменат пропорциите во корист на „Израил“, тоа ќе значи дека Шехина, по кругот од две илјади години, се вратила во Палестина.
Тогаш треба да ја очекуваме изградбата на Третиот храм и доаѓањето на „Месијата“. Ова е логиката на еврејската есхатологија, јасно следена во политичките процеси што се одвиваат околу „Израил“. До оваа идеја се придржуваат мнозинството религиозни ционисти, кои сочинуваат значителен процент од Евреите и во „Израил“ и во дијаспората. Но, секој Евреин, каде и да е и каква и да му е идеологијата што ја споделува, не може а да не биде свесен за есхатолошката природа на модерната држава „Израил“ и, следствено, за далекусежните цели на нејзината влада.
Православната есхатологија
„Грците“[2]: мермерниот василевс
Кај православното население во Грција, по падот на „Византија“[3] и преземањето на власта од страната на Османлиите, се развила есхатолошката теорија за доаѓањето на православниот крал-ослободител, мермерниот василевс. Неговата фигура понекогаш се толкува како враќањето на Константин Палеолог Драгаш, кој според легендата тој не умрел кога Турците го зазеле Константинопол, туку дека бил однесен од ангел до Мермерната порта, и таму го чека својот час да ги ослободи православните („Грците“) од угнетувањето на странците.
Во некои верзии на оваа есхатолошка легенда, оваа мисија му е доверена на „црвенокосиот крал од северот“, кого, во 18-тиот век, многу светогорски монаси го согледувале во рускиот император.
Тоа се одгласи на класичната „византиска“ доктрина за катехонот, задржувачот, чуварот, кој е предодреден да стане главната пречка на патот на „синот на погибелта“ (Второто послание на св. апостол Павле до Солунјаните) и на Кралот-Спасител од книгата на Пс. Методиј Патарски. Грчката политичко-религиозна мисла ја задржала оваа есхатолошка компонента за време на отоманскиот период, иако по ослободувањето од Турците, грчката државност почнала да се гради врз масонските либерално-демократски калапи (и покрај краткиот период на владеењето на голем број европски династии), целосно раскинувајќи со „византиското“ наследство.
Русија: царот на Третиот Рим, спасител на сектите, комунизмот
Во Русија, есхатологијата добила стабилна форма до крајот на 15-тиот век, што се одразила во теоријата за Москва како Третиот Рим. Се тврди дека мисијата на катехонот, заштитникот, по падот на Константинопол, преминала на московската Русија, која станала јадрото на единствената православна Империја – односно Рим. Великиот војвода од Москва го сменил статусот и станал цар, василевс, император, катехон.
Оттогаш, мисијата на Русија и рускиот народ претставува да го забават доаѓањето на „синот на погибелта“, Антихристот, и да му се спротивстават на секој можен начин. Ова го создало јадрото на руската есхатологија, и го формализираше статусот на рускиот народ како „богоносци“.
Заборавена во ерата на западните реформи на Петар и неговите следбеници, идејата за Москва како Трет Рим, повторно оживеала во деветнаесеттиот век под влијанието на словенофилите, а потоа таа станала централна тема на Руската Православна Црква во емиграцијата.
По расколот, есхатологијата станала широко распространета меѓу старите верници и секташите. Старите верници генерално верувале дека падот на Третиот Рим веќе неповратно се случил, додека секташите (хлистите или скопците, кастратите), напротив, верувале во претстојното доаѓање на „рускиот Христос“.
Секуларната верзија на секташката „оптимистичка“ есхатологија е преземена од болшевиците, криејќи ја под марксистичката верзија на хегеловиот крај на историјата. Во последниот период на СССР, избледе есхатолошката верба во комунизмот, а режимот и државата пропаднаа.
Темата на руската есхатологија повторно стана актуелна во Русија, по почетокот на специјалната воена операција, кога темата за судирот со масонско-либералната и материјалистичко-атеистичката цивилизација на Западот, стана исклучително жестока. Логично, како што Русија ќе се етаблира како посебна цивилизација, улогата на есхатологијата и централната важност на функцијата на катехуменатот само ќе се зголемуваат.
Исламскиот свет
Сунизам: сунитскиот Махди
Во сунизмот, крајот на светот не претставува детално опишан, а визиите за претстојниот водач на исламската заедница, Махди, бледнее во споредба со описот за конечниот Суд што Бог (Алах) ќе го спроведе во последното време. Сепак, оваа фигура е таму и е опишана во некои од деталите кои се во хадисите. Станува збор за појавата на воен и политички лидер на исламскиот свет, кој ќе ги врати правдата, редот и побожноста, кои до последното време тие пропаднале.
Авторитетниот суфи, Ибн Араби, прецизира дека на Махди во владеењето ќе му помагаат „везирите“, со што ќе ја формираат основата на есхатолошката влада, а според него, сите везири на оваа „метафизичка влада“, како помошници на обединетиот пол (qutb) ќе дојдат од неарапските исламски заедници.
Махди ќе го победи Деџал (Лажливецот) и ќе воспостави исламска власт. Необична верзија на исламската есхатологија, исто така исповедаат поддржувачите на ИДИЛ.
Различни личности во исламот ја преземаат улогата на Махди. Неодамна, шефот на турското приватно-воено претпријатие „САДАТ“, Аднан Танриверди, го прогласи Ердоган за Махди.
Иран: 12-тиот имам
Во шиизмот, темата Махди е далеку поцелосно развиена, а есхатологијата лежи во основата на самите политичко-религиозни учења на шиитите. Шиитите ги сметаат само следбениците на Али, имамите, за легитимните владетели на исламската заедница. Тие веруваат дека последниот, 12-тиот имам не умрел, туку дека се повлекол скришум. Тој повторно ќе им се појави на луѓето, во последното време. Ова ќе биде почетокот на подемот на шиитскиот свет.
Тогаш ќе се појави Христос, кој заедно со Махди ќе се бори со Деџал и ќе го поразат, воспоставувајќи праведен духовен поредок за краток временски период – непосредно пред крајот на светот.
Веројатно, токму древната иранска доктрина, за борбата помеѓу светлината (Ормузд) и темнината (Ариман) којашто започнала низ историјата, како клуч за нејзиното значење и за конечната победа на воините на светлината, станала основата за есхатолошкиот дел на монотеистичките учења. Но, во секој случај влијанието на зороастризмот врз шиизмот е очигледно, и тоа е она што ѝ дава на иранската есхатологија таков трогателен и јасен политички израз.
Ова е ставот на мнозинството шиити, а во Иран, официјалната идеологија во голема мера ја одредува целата политичка стратегија на земјата.
Шиитската есхатологија во многу аспекти ја продолжува иранската предисламска традиција на зороастризмот, која имала развиена теорија за промената на циклусите и нивната кулминација во Големата обнова (frashokart). Таму важна улога игра претставата за претстојниот Владетел-Спасител – Saoshyant, кому му е судено магично да се роди од утробата на чистата Девица и да ја победи војската на темниот почеток (Ариман) во последната битка.
Југоисточна Азија
Индија: Калки
Во хиндуизмот, крајот на светот има мало значење, иако голем број свети текстови поврзани со циклусот Калачакра, раскажуваат за владетелите на мистичната земја Шамбала, каде што сè уште преовладуваат условите од Златната Доба. Во последниот момент во историјата, еден од овие владетели, Калки, за кој се верува дека е десеттиот аватар на Вишну, ќе се појави во човечкиот свет и ќе се бори со демонот Кали-југа. Победата на Калки ќе стави крај на мрачната доба и ќе означи нов почеток (Сатја-југа).
Кали-југа е опишана како ерата на падот на моралот, традиционалните вредности и духовните основи на индиската цивилизација. Иако индиската традиција е прилично одвоена од историјата и нејзините циклуси, верувајќи дека духовната реализација може да се постигне под било какви услови, есхатолошките мотиви се доста присутни во културата и политиката.
Во современата Индија, популарниот конзервативен политичар и премиер Нарендра Моди, е препознаен од некои традиционалистички кругови како божествениот аватар – или на самиот Калки, или пак на неговиот предвесник.
Будизам: Буда од времињата што доаѓаат
Есхатолошките мотиви се развиени и во будистичката традиција. Последното време се гледа како на доаѓањето на Буда, Маитреја. Неговата мисија е да го обнови духовниот живот на санга, будистичката заедница, и да го сврти човештвото кон спасоносниот пат на будењето.
На будизмот се засноваа некои политички системи на земјите од Југоисточна Азија – на Јапонија, комбиниран со автохтониот култ на шинтоизмот, во чиј центар стои ликот на божествениот император, и на други бројни држави во Индокина. Во некои случаи, апелот за претставата на претстојниот Буда Маитреја, стана основата за политичките движења и народните востанија.
Понекогаш есхатолошкиот будизам наоѓаше поддршка во комунистичката идеологија, предизвикувајќи синкретички форми – во Камбоџа, во Виетнам итн.
Кина: небесниот мандат
Есхатологијата е практично отсутна во конфучијанизмот, кој е преовладувачкиот политичко-етички mainstream на кинеската традиција. Но, во исто време таа е развиена во некои детали во верата на кинеските таоисти и во таоистичко-будистичките синкретистички струи. Според таоистичките идеи за циклусите, историјата на светот се рефлектира во промената на владејачките династии во Кина. Оваа промена е резултат на губењето на она што таоистите го нарекуваат „небесниот мандат“, кој секој легитимен владетел на Кина е должен да го прими и задржи. Кога овој мандат истекува, Кина е во превирања, граѓански војни и немири. Ситуацијата се спасува само со добивањето на новиот небесен мандат и устоличувањето на новата династија.
Кинеската Средишна Империја (Zhōngguó) е согледана од самите Кинези како слика на космичката хиерархија, како универзум. Во империјата, културата и природата се спојуваат до тој степен што тие не се разликуваат. Затоа династичките циклуси се космичките циклуси со кои се мерат епохите.
Кинеската традиција не го знае апсолутниот крај на светот, но верува дека секое отстапување на светскиот поредок во било која насока, бара симетрично обновување. Оваа теорија имплицитно придонесе за Кинеската Револуција и го задржува своето значење до ден-денес.
Всушност, фигурата на сегашниот претседател на Централниот комитет на КПК, Си Џинпинг, се смета за новата појава на легитимниот император кој добил небесен мандат.
Африка
Гарви: масонството на црнците
Еден од основачите на движењето за враќањето на достоинството на африканските народи беше масонот Маркус Гарви, роден во Јамајка, кој го примени масонскиот прогресивизам врз црнците и повика на бунт против белците.
Гарви презеде серија акции за да ги врати американските црнци на африканскиот континент, продолжувајќи го процесот што започна во 1820-тата година со создавањето на вештачката држава на западниот брег на Африка, Либерија. Владата на Либерија ги копираше САД и исто така беше составена претежно од масоните.
Гарви ја толкуваше борбата за правата на црнците не само како средство за стекнување на рамноправноста, туку активно ја промовираше теоријата за изборот на Африканците како посебен народ, кој по векови ропство е повикан да воспостави своја доминација – барем во просторот на африканскиот континент, но и да ги бара правата за на власт во САД и другите колонијални земји. А во центарот на оваа светско движење треба да стојат масонските ложи, каде што ќе се дозволени само црнците.
Екстремните претставници на оваа линија беа организациите Black Power, Black Panthers и подоцна BLM.
Големата Етиопија
Во Африка, меѓу меланодерматичното (црно) население, се развиле нивните сопствени и оригинални верзии на есхатологијата. Сите тие (како во есхатологијата на Гарви) ги сметаат африканските народи како обдарени со посебна историска мисија (црнците = нов Израил) и го претскажуваат повторното раѓање на нив и на африканскиот континент како целина. Општата шема на африканската есхатологија ја смета ерата на колонизација и ропството како големото духовно испитување за црната раса, по кое следи периодот на наградата, на новата златна доба.
Во една верзија на таквата есхатологија, јадрото на африканскиот идентитет е Етиопија. Нејзиното население (Кушитите и Семитите со темната кожа) се смета за парадигмата на африканската цивилизација – Етиопија е единствениот африкански политички ентитет што не бил колонизиран, ниту од европските сили ниту пак од муслиманите.
Во оваа верзија, сите африкански народи се сметаат за поврзани со Етиопјаните, а етиопскиот монарх – Негус – се перцепира како прототип на владетелот на големата Африканска Империја. Оваа линија беше основата на растафаријанизмот, кој стана популарен меѓу црнците во Јамајка, а потоа се прошири врз црното население во Африка и Америка.
Оваа верзија е преовладувачка за христијанските и христијанизираните нации. Христијанската есхатологија на самите Етиопјани (монофизитите) добива оригинални карактеристики поврзани со посебната мисија на Етиопија, која се смета за избраната земја со избраниот народ (оттука и легендите дека предокот на Етиопјаните бил библискиот Мелхиседек, владетелот на Мирот). Во растафаријанизмот, оваа етиопска есхатологија добива дополнителни – понекогаш прилично гротескни – карактеристики.
Црнечкиот ислам
Другата верзија на африканската есхатологија се „црните муслимани“ (нацијата на исламот), која се појави во САД. Оваа доктрина тврди дека и Мојсеј и Мухамед биле црнци и дека бог е инкарниран во црните политичко-религиозни водачи од циклус до циклус. Основачот на оваа линија, Вали Фард Мухамед, се сметаше себеси за таква инкарнација (ова е во склад со руската секта хлисти). По смртта на Вали Фард Мухамед, верниците го очекуваат неговото враќање на вселенски брод.
Паралелно, ја прокламира потребата црнците да се борат во Соединетите Држави и ширум светот – не само за нивните права, туку и за признавање на нивното духовно и расно лидерство во цивилизацијата.
Под современиот водач на нацијата на исламот, Луис Фарахан, оваа линија постигна големо влијание во САД и имаше значително влијание врз идеолошкото создавање на црнците-муслимани во Африка.
Црнечкиот Египет
Другата верзија на африканската политичка есхатологија е линијата на КМТ (од староегипетското име за самиот Египет), која ги развила идеите на африканскиот филозоф Шеик Анта Диоп. Тој и неговите следбеници ја развиле теоријата дека древниот Египет била државата на црнците, што е очигледно од нејзиното име „КМТ“ (Кемет, кеметизам), на египетскиот јазик значи „црната земја“ или „земјата на црнците“. Анта Диоп смета дека сите африкански религиозни системи се ехото на египетската религија, која мора да се реконструира во целост.
Неговиот следбеник Кеми Себа, ја развива тезата за африканскиот монотеизам, кој е основата на религиозно-политичкиот систем каде моќта треба да биде доделена на метафизичката влада која ќе ја изразува волјата Божја (како везирите на Махди во верзијата на Ибн Араби). Животот треба да се заснова врз принципот на затворените црнечки заедници – quilombo.
Притоа, Африканците треба да се вратат на традициите од сопствените народи, да преземат целосна контрола над африканскиот континент, да ја вратат што е можно повеќе темната боја на кожата (преку мелано-ориентираните бракови) и да донесат духовна револуција во светот.
Единствениот и свет панафрикански јазик треба да биде обновениот древен египетски (medu netjer), а свахили треба да се користи за практичните потреби. Според застапниците на теоријата КМТ, црнците се носителите на светоста, традицијата и луѓето од Златната Доба. Белата цивилизација е перверзија, патологија и антицивилизација каде материјата, парите и капиталот се над духот.
Главниот непријател на Африканците и црнците ширум светот се белците, кои се сметаат за носителите на модернизацијата, колонијализмот, материјализмот и духовната дегенерација. Победата над белците е гаранцијата за исполнувањето на својата светска мисија од страната на црнците и круната на процесот за деколонизација.
Латинска Америка
Етно-есхатологија
Во земјите од Латинска Америка, голем број домородни народи на Америка го гледаат логичниот крај на колонизацијата како обновувањето на етничките општества (indigenismo). Овие текови се развиваат во различен степен во зависност од земјата.
Многумина го сметаат бунтот на Тупак Амару Втори, потомокот на последниот владетел на Инките, кој го предводеше индијанскиот бунт против шпанското присуство во Перу, во 1780-тата година, како симболичен почеток на отпорот на домородците према колонизацијата.
Во Боливија во 2006-тата година, Ево Моралес, првиот претставник на домородниот народ Ајмара, беше избран за претседател. Сè повеќе се слушаат гласовите – особено во Перу и Боливија – во корист за прогласувањето на древниот индијански култ кон божицата на земјата, Пачамама, за официјална религија.
Како по правило, етничката есхатологија на Индијанците од Латинска Америка се комбинира со левичарските, социјалистичките или анархистичките линии со цел создавањето на синкретичките учења.
Бразилскиот себастијанизам
Посебна верзија на есхатологијата, поврзана со португалските идеи за Петтата Империја, е развиена во Бразил. Откако главниот град на Португалската Империја бил преместен во Бразил, поради републиканскиот државен удар во Португалија, се појавила доктрината, дека овој пренос на главниот град не бил случаен и дека самиот Бразил имал посебна политичко-верска мисија. Ако европска Португалија ја заборавила доктрината на владетелот Себастијан и го следи патот на европската буржоаска демократија, тогаш Бразил сега мора да ја преземе оваа мисија и да стане територијата каде, во критичните услови на историскиот циклус, ќе се пронајде себеси, исчезнатиот, но не и мртов, монархот Себастијан.
Под бајракот на таквата доктрина во Бразил, се одржаа конзервативните католичко-есхатолошки и империјални бунтови против масонската либерална влада – војните Канудос, Контестадо итн.
Есхатолошката карта на цивилизациите
Така, во многуполарен свет, различните есхатологии се судираат или пак влегуваат во сојуз меѓу себе.
На Запад јасно преовладува секуларниот модел (прогресивизам и либерализам), со значителното дополнување во формата на екстремен протестантски диспензационализам. Ова е „крајот на историјата“, според Фукујама. Ако се земе во предвид либералната елита на европските земји под целосната американска контрола, може да се зборува за посебна есхатологија која ги обединува речиси сите земји на НАТО. Треба да ја додадеме и теоријата за радикален индивидуализам, заедничка за либералите, која бара да се ослободи човекот од сите форми на колективниот идентитет – до слободата од полот (родовата политика) па дури и од припадноста кон човечкиот вид (трансхуманизам, ВИ). Така, новите елементи на масонската прогресивистичка есхатологија, заедно со „отвореното општество“, се императивите на промената на полот, поддршката за принципите на ЛГБТКју, постхуманизмот и „длабоката“ екологија (која ја отфрла централноста на човечкото суштество во светот, на која сите традиционални религии и филозофските системи инсистираа).
Иако ционизмот не е директното продолжување на оваа верзија на есхатологијата, во некои од неговите форми – најзначајно преку сојузот со американските неоконзервативци – тој делумно се вклопува во оваа стратегија, а со оглед на влијанието на Евреите врз владејачките елити на Западот, овие пропорции можат да бидат дури и обратни.
На патот кон овој крај на историјата, Русија и нејзината катехонска функција, комбинирајќи ја со есхатологијата на Третиот Рим и комунистичкиот хоризонт како наследство од СССР, најизразито стои на патот.
Во Кина, западниот марксизам, веќе суштински преработен во маоизмот, сè повеќе отворено се прикажува во конфучијанската култура, а на главата на ККП како традиционален император, му е даден небесен мандат да владее со „сè што е под рајот“ (тианксија – 天下).
Есхатолошките чувства постојано растат во исламскиот свет – и во сунитската зона а особено во шиизмот (првенствено во Иран), додека токму модерната западна цивилизација – истата што сега се бори против Русија – речиси едногласно се прикажува како Деџал за сите муслимани.
Во Индија, чувствата поттикнати од Хиндутвата постепено растат (доктрината за независен идентитет на Хиндусите како посебна и супериорна цивилизација), прогласувајќи го враќањето на корените на индиската традиција и нејзините вредности (кои воопшто не се совпаѓаат со оние на Западот), а оттука се исцртуваат контурите на посебната есхатологија поврзана со феноменот Калки и совладувањето на Кали-југата.
Панафриканизмот се развива кон зајакнувањето на радикалните доктрини за враќањето на Африканците кон нивниот идентитет и новата рунда на антиколонијалната борба против „белиот свет“ (разбран првенствено како колонијалните земји кои припаѓаат на западната цивилизација). Ова го опишува новиот вектор на црнечката есхатологија.
Во Латинска Америка, желбата да се зајакне нејзиниот геополитички суверенитет е поткрепена и со левичарската (социјалистичката) есхатологија и со одбраната на католичкиот идентитет, што е особено очигледно во Бразил, каде и левицата и десницата сè повеќе се оддалечуваат од глобализмот и американската политика (оттука и раното учество на Бразил во блокот на БРИКС). Етно-есхатологиите на indigenismo-то, иако релативно слаби, генерално додаваат важна димензија на целиот есхатолошки проект.
Во исто време, француската аристократска есхатологија (и нејзината секуларна проекција во голизмот), германската верзија на крајот на историјата персонифицирана во Германската Империја, како и будистичката и шинтоистичката линија за посебната мисија на Јапонија и јапонските владетели – (засега барем) не играат некоја значајна улога, целосно затемнети од преовладувачката прогресивна и глобалистичка елита, и од стратегиите на Англосаксонците.
Така, ја имаме светската карта на есхатологијата, која одговара на контурите на многуполарниот свет.
Од ова сега, ќе можеме да извлечеме било какви заклучоци.
Авторот на текстот е светски познат мислител, професор, политички аналитичар, советник и руски геостратег.
Оригиналниот текст е преведен на македонски јазик од страна на следбениците на Полигрозд.
Белешки под текстот:
[1] Следбениците на Кружокот сметаат дека поимот „грчкото“ е целосно несоодветен, бидејќи се мисли на македонското.
[2] Следбениците на Кружокот сметаат дека поимот „Грци“ е несоодветен во денешен контекст, и дека поточен претставува поимот „Ромеи“.
[3] Следбениците на Кружокот сметаат дека за поимот „Византија“ поточен претставува поимот „Ромеја“.