Ознака: Russia
НА РАБОТ НА ТРЕТАТА СВЕТСКА ВОЈНА
ВО ПОСЛЕДНИТЕ НЕКОЛКУ ДЕНА СЕ ЗАБЕЛЕЖУВА ЗНАЧИТЕЛНОТО ПОМЕСТУВАЊЕ НА РАМНОТЕЖАТА НА СИЛИТЕ ВО УКРАИНА. ОВА МОРА ДА СЕ РАЗБЕРЕ ВО ЦЕЛИНА.
Контранападите на Киев беа општо земено неуспешни во областа на Херсон, но, за жал, ефикасни во областа на Харков. Токму ситуацијата во Харков и принудното повлекување на сојузничките сили е пресвртната точка. Оставајќи ги настрана психолошките ефекти и оправданите чувства на патриотите, мора да се запише дека во целата историја на специјалната воена операција (СВО) сме стигнале до точката од која нема враќање.
НАЦИОНАЛИЗАМ: КРИМИНАЛНАТА ФИКЦИЈА И ИДЕОЛОШКИОТ ЌОРСОКАК
ЧЕТВРТАТА ПОЛИТИЧКА ТЕОРИЈА И КРИТИКАТА КОН НАЦИОНАЛИЗМОТ
Веројатно, само малкумина обрнаа сериозно внимание на фактот дека Четвртата политичка теорија, до која се придржувам јас, сериозно внимание посветува на критиката кон национализмот. Највпечатлива е критиката кон либерализмот и отфрлањето на марксистичката догма. Но подеднакво, неопходно и фундаментално е и радикалното отфрлање не само на национализмот, туку дури и на нацијата.
ЗАКАЖАНИОТ МЕЃУНАРОДЕН АНТИФАШИСТИЧКИ КОНГРЕС ВО РУСИЈА Е ВАЖЕН ЧЕКОР НА ПАМЕТНАТА МОЌ
Рускиот министер за одбрана, Сергеј Шојгу, на први месецов објави дека неговата земја ќе биде домаќин на првиот Меѓународен Антифашистички Конгрес во август, со што овој настан ќе се совпадне со Меѓународниот форум за воената технологија „Армија-22“ во Москва. Ова е важен потег на паметната моќ, бидејќи ќе помогне повеќе за поубедливо да се пренесе една од основните мотивации за специјалната операција на големата евроазиска сила во Украина. Претседателот Путин претходно изјави дека една од нејзините цели е денацификацијата на земјата, откако фашистичките сили поддржани од САД ја презедоа контролата врз државата на почетокот на 2014-тата година, по раширувањето на урбаниот тероризам, популарно глорифициран на Западот како „Евромајдан“ или т.н. „Револуција на достоинството“.
РАЗГОВОР СО КОРИБКО: БАЛКАНОТ ОТСЕКОГАШ БИЛ ВАЖЕН И ТОА СЕКОГАШ ЌЕ ОСТАНЕ СЛУЧАЈ
Овој текст претставува македонска верзија на интервјуто со Андреј Корибко кое неодамна беше објавено во италијанското списание „Eurasia: Rivista Di Studi Geopolitici“:
ERSG: Г-дине Андреј Корибко, ви благодарам за вашата достапност. Првин би ве замолил можете ли да се претставите себеси пред читателите?
Корибко: Јас сум американски политички аналитичар, со седиште во Москва, каде работам и живеам во Русија последните шест години. Роден сум и пораснат во Кливленд, Охајо, и дипломирав на The Ohio State University, со три специјализации на меѓународни односи, на меѓународни студии (Источна Европа) и рускиот јазик во 2010 година, по што се преселив во Москва каде ја зедов мојата магистратура по меѓународни односи од Московскиот државен институт за меѓународни односи (МГИМО). Одблизу ги имам следено случувањата во меѓународните односи во последната половина декада и редовно ги анализирам последните случувања насекаде низ светот. Ја објавив мојата прва книга, „Хибридни војни: индиректниот адаптивен пристап кон промена на режимот“ во 2015-тата година и се подготвувам за објава на мојата втора книга како коавтор, доцна оваа лето, за пакистанската геостратегија и управување со перцепцијата во 21-от век.
THE BALKANS HAVE ALWAYS BEEN IMPORTANT – AND THIS WILL ALWAYS REMAIN THE CASE
This text is the English version of the interview with Andrew Korybko which was recently published in the Italian journal “Eurasia: Rivista Di Studi Geopolitici“:
Mr. Andrew Korybko, thank you for your availability. First of all, can you please introduce yourself to our Italian readers?
I’m an American Moscow-based political analyst who has been living and working in Russia for the past six years. I was born and raised in Cleveland, Ohio, and graduated from The Ohio State University with three majors in International Relations, International Studies (Eastern Europe), and Russian language in 2010, after which I eventually moved to Moscow and received my master’s in International Relations from the Moscow State Institute of International Relations (MGIMO). I’ve been closely following international affairs for the past half-decade and regularly analyze the latest happenings all across the world. In addition, I published my first book, “Hybrid Wars: The Indirect Adaptive Approach To Regime Change”, in 2015 and am preparing to release my second co-authored one later this summer about Pakistani geostrategy and perception management in the 21st century.
What do the Macedonian name change and recent SDSM victory represent for North Macedonia, primarily, and, more generally, for the Balkans?
The Republic of Macedonia — which used to be the country’s legal name and can be argued still is because it was changed through illegal means after the relevant referendum on this issue failed to meet the constitutional threshold for implementation — has been the victim of a rolling regime change operation over the past few years intended to block multipolar influence from the Balkans and geopolitically re-engineer the region. Russia’s TurkStream could have in theory run parallel to China’s planned Balkan Silk Road high-speed railway from Budapest to Piraeus had Prime Minister Gruevski remained in office and the Hybrid War on Macedonia never happened, though it’s precisely because of the grand strategic impact that this would have had on European geopolitics and consequently the course of the New Cold War that the said destabilization campaign was initiated. Moreover, Macedonia’s demographic composition makes it ripe for externally triggered destabilization and a prime target of the so-called “Greater Albania” plan, which in this case would lead to the erasure of Macedonia from the map and catalyze a chain reaction of other geopolitical changes in the region as well, such as in Serbia and Bosnia.
The recent “name change” and SDSM victory represent the success of the most immediate goals of the regime change operation, though the US’ plan for Macedonia is still far from over. The end result envisioned by American strategists is to “decentralize” the country into a collection of Albanian and Macedonian “cantons” prior to its “federalization” and eventual partition, after which the rump state will either remain geopolitically irrelevant or be annexed by neighboring Bulgaria. The US wants to reward its Albanian client state for its loyalty over the years as well as trigger other regional changes in Serbia and Bosnia vis-a-vis Kosovo and Republika Srpska, all of which would weaken Europe and thus entrench America’s influence through classic divide-and-rule tactics. In addition, Macedonia is a testing ground for perfecting political technologies that will be applied elsewhere such as the application of cutting-edge Color Revolution techniques and “Identity Federalism” (the “Bosnification” of identity-diverse states), which is why it’s so important for people to study who are interested in what might be coming next elsewhere in the world.
ПРИЗНАВАЊЕТО НА РУСИЈА НА „СЕВЕРНА МАКЕДОНИЈА“ Е ДЕЛ ОД ПЛАНОТ ЗА „НОВ БАЛКАН“
Признавањето на Русија на „Северна Македонија“, разочара многу активисти во она што Москва и натаму ја сметаше како Република Македонија за нејзино уставно легитимно име, но овој чисто политички потег не требаше да биде толку неочекуван во позадина, бидејќи тоа е во корелација со шпекулациите дека Москва планира да преземе водство во обликувањето на „Новиот Балкан“.
Изненадување… или не?
Русија ги изненади многубројните набљудувачи на Балканот, кога ја призна „Северна Македонија“, и покрај претходното принципиелно противење кон постшарено-револуционерната влада, која очигледно незаконски го игнорира недвосмисленото одбивање на популацијата да го поддржи овој потег за време на минатогодишниот референдум. Многу активисти во она што Москва и натаму ја сметаше како Република Македонија за нејзино уставно легитимно име, се крајно разочарани од овој чисто политички потег и се борат да разберат зошто тоа се случило, но причината всушност не е воопшто неочекувана во позадината. Треба да се признае дека иако имало, веројатно многу моќна soft power/мека сила меродавна на Москва, која продолжува да инспирира (клучен збор) протести, одбивајќи да го признае т.н. „компромисно име“ кое Заев се согласи да го наметне врз својот народ за експресна цел – испорачување на влезот за земјата во ЕУ и во НАТО, современата Руска Федерација не е под влијание на идеолошките мотиви како својот советски претходник, туку е ладно прагматична во остварувањето на сопствените интереси.
