Постои една анегдота, во која едно дете, сакајќи да ги покаже својата сила и надмоќност, малтретирало друго помало и послабо дете, и непрестајно измислувало нови и нови барања и услови, само за да ја докаже својата „величина“ пред другите, но најмногу и за да ги затскрие пред самиот себеси своите недостатоци и фрустрации. И овој процес трае сѐ додека послабото дете не порасне и зајакне доволно, за ова условно појако дете веќе да не може да го прави тоа.
Мојата анализа во редовите подолу е инспирирана токму од дејствието на оваа анегдота.
Македонија во случајов е „послабото дете“ и во моментов, а и пред овој момент ги трпи фрустрациите и малтретирањето од „поголемите деца“. Нереални барања, непрестајни услови, ајде уште ова, ајде уште она и кругот нема крај. Никако да дојдеме до затворање на овој мачен процес.
Но има и утеха, драги мои. А тоа е вториот дел од анегдотата, во која послабото дете сепак расте и зајакнува, и физички и ментално, и веќе не го трпи ова „изживување“. Така и ние како нација непобитно растеме, со секоја нова мака, со секоја нова повреда, со секоја нова неправда стануваме посилни, прераснуваме во човек што ги истрпил овие неправди врз својот грб и поради тоа станува поискусен и похрабар за сите нови предизвици. Се „калиме“. И тоа е добро. Во животот има и убави и неубави искуства. Но човекот секогаш по какво било искуство излегува помудар и посилен. Ако не за нас во моментов, ова секако е добро за иднината на Македонија и за нашите нови генерации Македонци. Македонија ќе постои.
А кои се моменталните околности и аргументи?